สร้างเพจใหม่แล้วนะ..ชื่อเจ๊าะแจ๊ะ by lily

ดิฉันได้ทำเพจใหม่แล้วนะ..ชื่อเจ๊าะแจ๊ะ by lily
เป็นเซ็นเตอร์รวมเรื่องที่อยากเล่า..ผ่านคลิปซะส่วนใหญ่...
ก็ต้องทำแล้วนะ อย่างที่บอกปีนี้ชั้นตั้งเป้าหมายของตัวเองไว้ร้อยล้าน..
มันมาจากการที่มุ่งมั่นที่จะสร้างแบรนด์ตัวเอง

ทุกวัน ชั้นต้องโทรคุยกับซุนวู เรื่องราวต่าง ๆ ที่จะนำเสนอ ในแต่ละวัน..
วันละ 3 ชั่วโมงเป็นอย่างน้อย ค่าโทรของชั้น ปาเข้าไปหกพันกว่าบาท
ทุกๆเดือน..แน่นอนไม่ใช่แค่ซุนวู ยังมีทีมงานคนอื่นด้วย..

บางทีการคุยไลน์มันไม่ชัดเลย..ก็ต้องจ่ายอะ
ชั้นจะบอกว่า ไม่ว่าคุณจะอยากตั้งเป้าเท่าไหร่ก็ตั้งเถอะ....
แต่ขอให้ลงมือทำ และลงทุนทำมัน ไม่ว่าใครจะมองว่ามันไร้สาระ
หรือไรก็แล้วแต่ ..ขอแค่ตัวเอง ชี้ตรงที่หัวใจ..รู้ว่ากำลังทำไรอยู่ พอแล้ว

อย่างว่าโปรเจคชั้นเยอะมาก..มีบางคนที่ไว้ใจเท่านั้นที่ชั้นเล่าให้เค้าฟัง ..
เพราะบางครั้งโปรเจคพูดออกไปปุ๊ป บางทีเรายังไม่ทันทำเสร็จเลย
อีกคนเอาไปจัดการซะละ

ขอสัญญาว่า ปีนี้จะมีหนังสือของตัวเองออกมาแน่นอน สองเล่ม....
ก็ช๊อคโลกพอสมควร สำหรับหนังสือของชั้น..คุณต้องอ๊วกแตกแน่ๆ
ฟังดูไม่ค่อยพิศมัยใช่มะ..แต่เชื่อเถอะ เมืองไทยชั้นจะเป็นคนสร้างตำนานนี้
ขึ้นมาแน่นอน

บางทีนะ ไทม์มิ่งของคนมันก็มาแบบไม่รู้ตัว....
หลายๆเรื่องที่เกิดขึ้น..จักรวาลมันวางไว้ให้ละ
แค่ค่อยๆเดินไปข้างหน้า ตามเสียงหัวใจก็พอ

ขอบคุณงานที่ทำอยู่ในวันนี้ มันอิสระจนทำให้ มีเวลาได้คิดไรดีๆอีกมากมาย..
ขอบคุณสามีที่รักที่สนับสนุนเสมอ..กำลังใจนี้สำคัญมากทีเดียว


ขอบคุณเพื่อนร่วมทีมหลายคน..ที่สละเวลาอันมีค่า ซับพอตชั้นอย่างเต็มสูบ
เต็มกำลัง..คุยกันจนหูชากันไปข้าง ขอย้ำว่า ทุกวัน

ขอบคุณเพื่อนๆในเฟสที่ให้กำลังใจ เม้นท์บ้าง ตอดบ้าง อิจฉาตาร้อนบ้าง..
มีครบรส ทันจึงทำให้ชั้นไม่กล้าที่จะหยุดนิ่งในการเขียนเลยนะ

ขอบคุณคุณแม่ของชั้น..ที่ให้ความรักผ่านโทรศัพท์ทุกวัน..ถ้าไม่มีแม่สักคน
ชีวิตคงเฉาแน่ๆ..

...สุดท้ายชั้นจะบอกว่า การทำไรสักอย่างให้สำเร็จ..ท้ายที่สุดคนที่จะช่วยตรงนั้น
คือคนที่ไม่รู้จักเลยนะ..ดังนั้น อย่าได้หวังว่าจะให้เพื่อนมาช่วยกดไลค์
กดแชร์ในเฟส..เพราะนานไป เค้าเหล่านี้ก็แทบจะไม่เข้ามาเลย..
เสียเวลาเปล่า ที่จะง้อกัน..และทำให้เคืองใจ เสียความรู้สึก ..เอาเป็นว่า
ถ้าอยากไลค์ ก็ไลค์ อยากติดตามก็ติดตาม..แต่จะไม่เชิญใครอีกต่อไป..

ไม่ได้หยิ่งนะ...แต่ชั้นขอเน้น ความเพียวของคนที่ชื่นชอบมันจริงๆ..
ช้าหน่อย ก็ไม่เป็นไร รอได้เสมอ

จบละ

โจทุย

จัดชุดถ้วยชามส่งตามร้านอาหาร..เจ๊าะแจะจีน ตอนที่ 7

เจ๊าะแจะจีน..วันนี้

พาคุณไปพบกับหนึ่งอุตสาหกรรมที่ทำเงินพันล้านในจีน..ติ๊กตอกๆๆๆ

นั่นคือการจัดชุดถ้วยชามส่งตามร้านอาหาร..ดูตามภาพ

คนจีนนี่เรื่องกินเรื่องใหญ่นะ ร้านอาหารต่างๆไม่เคยมีโต๊ะว่างเลย ยิ่งเทศกาลนี่
ทำใจถ้าไม่ได้จองแต่เนิ่น..แนะนำต้มสุกี้กินที่บ้านเถอะ

การล้างจานกองบะเร่อ เป็นสิ่งที่น่าปวดหัวมาก..เพราะคนจีนสั่งอาหารมาทีไร
ไม่ต่ำกว่าสิบจาน แถมยังมีถ้วยชากาแฟ ตะเกียบ ถ้วยแบ่งน้ำแกง..คิดดูว่า
การทำความสะอาดเป็นงานที่น่าเบื่อแค่ไหน...และหาคนล้างจานก็ยากเย็นแสนเข็ญ
หาผัวง่ายกว่าเยอะ

จึงมีพ่อค้าหัวใส..ที่เล็งเห็นโอกาสทอง ..อาสาจัดส่งชุดถ้วยชาม
แล้วแต่ลูกค้าจะสั่งว่าจะเอาชุดจานชามแบบไหน..โดยมากมาตรฐาน
คือสีขาว มีจาน มีถ้วยข้าว มีแก้วน้ำ และช้อน..เซ็ตนนี้ สนนราคาที่
2 หยวน..10บาทไทย เมื่อห้าปีที่แล้วนะ..ตอนนี้น่าจะ4หยวนแล้วหล่ะ

ใครจ่ายคะ???? ลูกค้าต้องเป็นคนรับภาระนี้ไปจ้า

พูดง่ายๆ คุณไปกินสิบคน สิบชุด ก็จะถูกบวกไปในค่าอาหาร อีก20 หยวน จ้า...
แค่แกะก็ต้องจ่ายตังค์แล้วนะ แม่คุ๊ณ

ดูเหมือนคนจีนจะสกปรก ยี้ ในสายตาชาวโลก แต่ขอโทษนะ ถ้าเข้าร้าน
เค้าจะถามหาชุดจานชามเหล่านี้..เพราะมันผ่านการฆ่าเชื้อโรคและแพ็คมา
อย่างดี..เค้าจึงมั่นใจว่ามันสะอาดจริง

ส่วนเจ้าของร้านก็ไม่ต้องเหนื่อย..เก็บมันใส่กล่องพลาสติกที่ทางโรงงาน
จัดเตรียมให้ อีกวันเค้าก็มาขนกลับ พร้อมจัดชุดใหม่มาให้อีก..วินๆสามฝ่าย

วันนี้ก็ขอเล่าสั้นๆเพียงเท่านี้นะเคอะ..อยากบอกว่า อาชีพนี้ทำได้ในไทย
เหมือนกัน...คนล้างจานที่ว่าหายาก ก็ไม่ใช่ปัญหาอีกต่อไป

ตราบใดที่คนจีนยังไม่หายไปจากแผนที่โลก...ทุกอย่างคือโอกาสหมดเลย
ว่าแต่คุณจะเห็นมันหรือเปล่า แค่นั้นเอง

โจทุย

อาชีพที่ทำเงินแบบไม่ต้องง้อทุน...เจ๊าะแจ๊ะจีน..ตอนที่ 6

เจ๊าะแจ๊ะจีน ตอนที่ 6 ..25-3-2016

วันนี้อยากเล่าเรื่อง

อาชีพที่ทำเงินแบบไม่ต้องง้อทุนในจีน..

คือใช้แค่สมองก็พอ

เมื่อปี 2008 ปีนั้นถ้าทุกคนจำได้ จีนได้ทำให้ชาวตะวันตกและชาวโลกอึ้งไปตามกัน..

ด้วยการจัดงานกีฬาโอลิมปิก ที่อลังการงานสร้าง สมกับคำว่าพญามังกรคำราม..

แม้แต่อินทรีย์เหล็กและหมีขาวยังอึ้งกิมกิไปหลายวิ

นั่นไม่ใช่ประเด็นที่จะมาเขียน..แค่ท้าวความหย่ะ

ปีนั้นชั้นไปมณฑลซานตง เมืองจี้หนาน โดยบินจากกรุงเทพฯตีสอง 

ถึงเซี่ยงไฮ้สนามบินผู่ตง..สนามบินนานาชาติของเค้า ถึงเจ็ดโมงเช้า..

อาหารบนเครื่องคือขนมปังปาหัวหมาตาย หนึ่งก้อน และผักกาดดอง

ที่ดองมาเป็นชาติอีกหนึ่งถุง..แม้แต่คนจีนยังแหว่ะเลย แล้วชั้นหล่ะ??

ถึงสนามบินแล้วอย่าเพิ่งดีใจนะยะ..รีบคว้ากระเป๋านั่งแท๊กซี่ ไปยังสนามบิน

ในประเทศชื่อ หงเฉียว..ใช้เวลาหนึ่งชั่วโมงนะฮะ ที่คือทางด่วนนะ..

เพื่อให้ทันเครื่องตอนสิบโมงครึ่ง ถ้าจำไม่ผิด เพื่อบินไปเมืองจี้หนาน..

แล้วจีนเนี่ยนะ แม่งเครื่องบินโครตชอบดีเลย์..มันอยากบินก็บิน 

ไม่อยากบินมันไม่บิน แบบว่าติสจ๋าเลยหล่ะ

แต่ระหว่างทางที่ลงจากทางด่วน ชั้นจะเห็นคนมากมายถือป้ายโบกรถ..

ป้ายอะไร ตามกูมา เดี๊ยวเฉลย

ก็ไม่ได้ใส่ใจหรอก..แต่รู้สึกงงเล็กน้อยมากกว่า..เก็บคำถามไว้ในใจ

พอถึงสนามบินหงเฉียว ก็รีบไปเช็คอิน..กินมาม่า รอขึ้นเครื่อง ..

บินไปถึงจี้หนานตอนบ่ายๆ..มีไอ่หนุ่มหน้ามลมารับ เป็นฝ่ายขาย

ของโรงงานส่งมา..รู้มะนั่งีถจากสนามบินไป โรงงานเค้าใช้เวลา สี่ชั่วโมงแหน่ะ

เกิดมาชั้นก็ไม่เคยไปหรอกที่จี้หนาน และเป็นครั้งแรกที่ชั้นได้เจอไอ่หมอนี่..

เราคุยกันทาง เอ็มเอสเอ็น คิดดูชั้นนี่ใจกล้าสุดๆ..เกิดมันฆ่าหมกศพ 

คงไม่ได้มาเล่าเรื่องนี้แน่ๆ

ทีนี้พอเราลงจากทางด่วน ..เฮ้ย เจอคนถือป้ายอีกแล้ว กลุ่มคน

ประมาณห้าหกคนได้ ชายแก่ๆ ป้าแก่ๆ โบกมือ นึกถึงอาซิ้มเยาวราช

โบกมือเรียกแขกเข้าโรงเตี้ยมเลยอะ..

ชั้นถามไอ่หนุ่มหน้ามลว่า อาเฉียง พวกเค้ามาทำไรที่นี่...อาเฉียงบอกว่า 

พวกนี้คือพวก 帶路 ไต้ลู่..แปลว่า นำทาง ..โอ๋ว์ มีงี้ด้วย

เพราะจีนมีแผ่นดินที่กว้างใหญ่ไพศาล จะไปไหนแต่ละที สามสี่ชั่วโมง 

มันปรกติมาก..ถ้าคนมาจากถิ่นอื่นที่จะมาทำธุระ เค้าไม่รู้ทาง 

ก็จำต้องพึ่งเนวิเกเตอร์สมองคนนี่แหล่ะ..ว้าว รู้ละ แอ๊พพลิเคชั่น 

เนวิเกเตอร์...ถูกพัฒนาขึ้นมาจากคนเหล่านี้นี่เอง..เจ๋งมะ

ชั้นก็ถามต่อนะว่าคิดราคาไง..รถเก๋งทั่วไป 50 หยวน รถบรรทุก 100 หยวน..

ก็ราคาราวๆ250บาท กะ 500 บาทไทย..พวกนี้จะรู้เส้นทางดีมาก และ

จะพาคุณถึงที่หมายภายใน30นาที...ดีเนาะ สมัยก่อนจีนเค้าพัฒนา

ขนาดนี้เชียวหรือ

ไม่ต้องใช้ทุนไรเลย..หน้าก็เกรียมๆ แม้แต่ครีมกันแดดยังไม่ลงทุนเลยคิดดู...

ส่วนมากเป็นพวกป้าๆลุงแก่ที่ว่างงาน บ้านเค้าก็อยู่แถบนี้..มาเช้าเย็นกลับ

รายได้ต่อคนราวๆ 2500-4000หยวน เอาห้าคูณก็ได้ ราวๆหมื่นกว่าบาท 

ถึงสองหมื่นบาทไทย..ไม่เลวเลย น่าทำๆๆๆ

เพราะคนมีอายุ เค้าก็ว่างๆไม่มีไรทำ..อีกอย่างจีนค่าครองชีพก็ไม่สูงนะ 

ถ้าแถบบ้านนอกๆหน่อย..แต่มันก็เสี่ยงนะ เพราะบางทีรถที่วิ่งมาด้วยความเร็วสูง 

วิ่งชนก็มี..อย่างว่าทุกอาชีพก็มีความยากง่ายของมัน..

วันนั้นชั้นไปถึงโรงงานประมาณหกโมงเย็น...ถึงปุ๊ป คุยปั๊ป เอาตัวอย่างเสร็จ..วั

นรุ่งขึ้นก็บินกลับทันที....เกิดเป็นทุยต้องอดทน

...AEC จะเปิดแล้วใช่มะ ก็น่าจะทำได้นะ เพราะว่า คนต่างชาติขับรถมา 

เค้าต้องการคนนำทางแน่นอน...

เออลืมเล่าอีกนิด...พวกไต้ลู่เนี่ย ยังมีการแนะนำร้านอาหาร โรงแรม 

ที่เที่ยวอีกนะ..มันได้ค่าแนะนำด้วยขอบอก...คนจีนมันเอาหมด ถ้าไรที่ได้เงิน 

สุดยอดอะ

วันนี้จบเพียงแค่นี้นะ..เมื่อยนิ้วอะ

โจทุย

ทำไมคนจีนทำของปลอมผลิตมากมาย เจ๊าะแจ๊ะจีน..ตอนที่ 5

เจ๊าะแจ๊ะจีน..ตอนที่ 5

ทำไมคนจีนทำของปลอมผลิตมากมาย

น้องหลินที่อเมริกาถามมาว่า อยากรู้ทำไมคนจีนทำของปลอมผลิตมากมาย..
เช่นข้าวสาร นมเด็ก ที่คิดได้อะนะ ยังมีหูฉลามปลอมด้วย..

เจ๊าะแจ๊ะจีน จะพาคุณตามรอยเรื่องราวเหล่านี้..ทุกวัน ที่นี่ คุณได้อ่านก่อนใคร
หรือไม่ทัน ก็ไปที่blog ของชั้นก็ได้..ที่นั่นคุณสามารถอ่านได้ตลอดเวลาที่เซ็ง ๆ

ชั้นยังจะต้องนั่งแปลบทความหนึ่งที่เคยเกริ่นแล้ว คือ แฉวงการทัวร์ในจีน
ไอ่หมอนั่นคนเขียนมันเป็นไกด์ท้องถิ่นที่ตกงาน..ทีนี้ คนเราพอมันแค้นจัด
แค้นที่ไม่มีงานให้ทำ ทำไมไม่มี เพราะทำทัวร์แล้วผลงานไม่ดี..
เอ๊ะไกด์ต้องมีผลงานไรฟะ ไกด์ก็ต้องมียอดขายนะยะ..

พาคนไปทัวร์ แวะร้านนี่นั่นโน่น ถ้าลูกทัวร์ไม่ยอมควักจิ๋ม เอ้ย ควักกระเป๋าออกมาจับจ่าย
ไกด์จะโดนทำโทษแน่นอน..โหดสัส

เอาน่าเรื่องนี้ ใครก็เล่าไม่สนุกเท่ากะชั้นแน่นอน..เพราะถ้าคุณไม่เคยทำทัวร์
คุณจะแปลมันได้อย่างไร้อรรถรสเลยหล่ะ..

ด้วยอุปนิสัยคนจีนที่โผงผาง โห ถ้ามันได้แฉนะคุณเอ้ย ..มันไม่กลัวใครทั้งสิ้น..
แต่คนเดียวที่เอาอยู่คือ เมีย

ใช่คนจีนกลัวเมียมาก..ซ่าข้างนอกชิบหาย กลับบ้านนี่เป็นแมวเซาขี้อ้อน

ขำใช่มะ..

ผู้หญิงจีนนี่โหดสัสนะ..ชั้นเห็นมันต่อยกะผัวมันตามถนน แบบไม่อายใคร
มาก็ไม่น้อย..เวลาจะยืนจะนั่ง ไม่สำรวจความเรียบร้อยหรอก
จิ๋มนี่ออกมาเดินเพ่นพ่านตลอด..แต่หล่อนมั่นใจไง

มีอาชีพหนึ่ง ที่เลือนหายไปแล้วมั้งคิดว่า..เนวิเกเตอร์ บาย คนเป็น ๆ..เรื่องนี้ต้องเล่า

เยอะอะ.เยอะมากๆ..เอาเป็นว่า ถ้าคุณอ่าน ชั้นเชื่อว่า คุณจะรู้เยอะขึ้น..
อย่าสนใจว่าชั้นจะเขียนไรในวันนี้..เพราะชั้นไม่เคยรู้ใจของตัวเองเลย...
บางทีนั่งกินข้าวอยู่กะเพื่อน จิ้มสองทีก็ออกมาแล้วหนึ่งบทความ

บางทีนั่งฉี่..ก็ออกมาแล้วอีกหนึ่งบทความ

ถ้าในกลุ่มนักเขียน ก็อยากบอกว่า เขียนบ่อยๆเขียนจนนิ้วมันไหลลื่น
ดิ้นไปตามธรรมชาติของนิ้วเอง ราวกะว่า นิ้วมีสมองเอง..อย่าคิดเยอะ

จบแค่นี้ก่อนนะ...จะซักผ้าละ

เห็นมะขนาดบ้านมีตังค์นะ ยังต้องเป็นแม่บ้านเอง ทำทุกอย่าง..
โสเภณีบนเตียงยันอีแจ๋วหัวฟู คิคิ ถ้าเราสนุกกับมัน ไม่มีไรที่เรียกว่า งาน

จบๆๆๆๆๆ

อีทุย แซ่โจ

มังกรทำเอาวงการรถขุนพลอัสซูรี...สะเทือน เจ๊าะแจ๊ะจีน..ตอนที่ 4 :

เจ๊าะแจ๊ะจีน..ตอนที่ 4
มังกรทำเอาวงการรถขุนพลอัสซูรี...สะเทือน

รถที่คุณเห็น..ชื่อ มาเซราติ รุ่น ลาเวนเต้ เอสยูวี สัญชาติ อิตาลี..

ราคา ราวๆเจ็ดล้านบาทไทย..ตอนนี้กำลังเปิดตัวที่ กรุงเจนีวา ฝั่งยุโรป..

และ100 คันล๊อตแรกที่จะส่งถึงจีนแผ่นดินใหญ่ วันที่1 เมษายน 2016..

23-3-2016 วันแรกของการเปิดให้จองผ่าน Tmall เว็บไซต์ขายของระดับพรีเมี่ยม

เครืออาลีบาบา....แล้วไงต่อ อ่านต่อสิยะ

😱😱😱

มันถูกขายหมด ภายใน 18 วินาที..หน่ะสิ

เยส 18 วินาที ไม่ใช่สิบแปดนาทีนะ..

เอาเครื่องคิดเลขจิ้มๆดู..บระเจ้า เจ็ดร้อยกว่าล้านบาทไทย..ซื้อกันง่ายๆงี้หรือ

นี่แหล่ะคนจีน...

ลืมคำว่าเศรษฐกิจไม่ดีไปได้เลย..เค้าสะกดไม่เป็นจ้า

เจ้าของผู้ผลิตรถรายนี้ เผยว่า อายจุงเบยที่ประเมินการขายผิดพลาด 

จะรีบทบทวนดัชนีกำลังซื้อของชาวจีน ด่วน...ว่าแล้วก็เอานิ้วกวาดที่ลิ้น 

นับแบ้งค์แทบไม่ทันเลยแหล่ะ ..แผล๊บๆๆ

โจทุย

การทำเงินพันล้านในจีน..เจ๊าะแจ๊ะจีน ตอนที่ 3

เจ๊าะแจ๊ะจีน..วันนี้ 

คงรอคอยกันมานานแสน แสนนานกับการทำเงินพันล้านในจีนสินะ..

วันนี้จะให้ความรู้เกี่ยวกับวัฒนธรรมการกินของจีน..ที่จะชี้ช่องทางรวยให้คุณได้.. ตามมา

เคยมีคนถามชั้นว่า ทำไมคนจีนกวางตุ้งชอบกินของแปลกๆ เห็นบอกว่ากินทั้งหนูดิบ สมองลิง แม้แต่เด็กทารกก็กิน.. ชั้นบอกเค้าว่า เอางี้นะ ง่ายๆเลย คนจีนไม่ว่าจะเหนือไต้ออกตก ชอบแดกเหมือนกันหมดแหล่ะ เพียงแต่จีนกวางตุ้ง ที่อาศัยอยู่มณฑลกว่างตง หรือกวางตุ้ง ที่ติดกะทะเล มีความเจริญก่อนใครเพื่อน 

..พักตรงนี้แป๊ป

อยากให้คิดตามนิดนึงนะ ..ลักษณะภูมิศาสตร์ของแต่ละมณฑลจะมีความได้เปรียบต่างกัน พูดง่ายๆ ทำเลที่ตั้งนี่แหล่ะ..สังเกตุเมืองไหนที่ติดแม่น้ำ ติดทะเล ความเจริญมาถึงก่อนแน่นอน อาหารการกินก็จะได้กินสดกว่าชาวบ้านที่อยู่ในเมืองที่รายล้อมไปด้วยดิน ภูเขาอย่างเดียว..

ดังนั้นคำศัพท์ที่คุณต้องรู้ มีสองคำ 內陸 เน่ยลู่ แปลว่าผืนแผ่นดินที่อยู่ฝั่งใน..กับคำว่า 沿海地區 เหยียนไห่ตี้ชวี..แปลว่าเมืองที่อยู่ติดกับทะเล

สองคำนี้เป็นตัวกำหนดทุกสิ่งอย่างของจีนแผ่นดินใหญ่..อันดับแรกเลย ความเจริญ วัฒนธรรมการกิน สไตล์การใช้ชีวิต..เยอะอะ ทุกท่านคิดได้อยู่แล้วหล่ะ

ดังนั้นเวลาที่มีสัตว์แปลกๆ แพงๆ คนที่จับได้ก็อยากที่ขาย ขายให้ใคร..ก็ขายให้กะคนมีกำลังซื้อหน่ะสิ..ซึ่งในอดีตเมืองกว่างโจว หรือกวางเจาที่คนไทยเรียก มีความเจริญสุดขีด ติดกะเมืองฮ่องกงด้วย..คนที่อยู่แถวนี้ รายได้ต่อหัวมากกว่าชาวบ้านชาวเมืองอื่นหลายเท่าตัว

เหมือนคนที่ทำงานในกรุงเทพฯที่มีรายได้มากกว่าคนทำงานจังหวัดอื่น..เห็นภาพยัง

ที่ต้องเล่าเรื่องพวกนี้ปูพื้นก่อน เพราะเจ๊าะแจะจีนจะพาคุณเจาะลึกไปถึงดีเอ็นเอคนจีน..ทำไมของแบบนี้ ถึงขายได้ ของแบบนี้ คนจีนไม่เอา เหล่านี้มีที่มาที่ไปเสมอ

เออลืมเล่าว่า..อย่าสับสน ระหว่าง 廣東 กับ 廣州 อ่านว่า กว่างตง และ กว่างโจว คนไทยจะเรียกเป็นภาษาแต้จิ๋วว่า กวางตุ้ง กวางโจว   สองคำนี้คนส่วนใหญ่ยังแยกไม่ออก..

จำแค่ว่า มณฑลกวางตุ้ง เมืองกวางโจว .ตัวอย่าง จังหวัดเชียงใหม่ อำเภอปาย ...เห็นภาพยัง

วกมาเรื่องการกิน..

ชั้นสรุปง่ายๆว่างี้นะ.บนฟ้า ที่มีปีก เครื่องบินไม่กิน...บนบก มีสี่ขา โต๊ะเก้าอี้ ไม่กิน..ในน้ำ เรือบินไม่กิน......นอกนั้นกูแดกหมด   แล้วสิ่งที่จะทำเงินหล่ะ????

อ่านต่อพรุ่งนี้นะ..

โลกนี้ยังมีอะไรอีกมากมายที่มันน่าพิศวง..บางทีการใช้ตรรกมากๆ ก็ไม่ใช่วิธีการนำไปสู่ผลลัพธ์เสมอไป

โจทุย

ว่าด้วยเรื่องสมญานามของจีน..#เจ๊าะแจ๊ะจีน..ตอนที่ 2

#เจ๊าะแจ๊ะจีน..ตอนที่ 2

วันนี้ 21-3-2016

ว่าด้วยเรื่องสมญานามของจีน..

คนจีนในอดีตตั้งแต่ยุคสงครามฝิ่น ฝรั่งจะให้ชื่อเรียกว่า 東亞病夫。อ่านว่าตงหย่าปิ้งฟู หมายความว่า คนป่วยแห่งเมืองบูรพา..ก็ฝรั่งชั่วนี่แหล่ะ เอาฝิ่นมาแจกให้กินก่อน จากนั้นขาย..ทำให้คนจีนติดฝิ่นงอมแงม ไร้เรี่ยวแรงในการทำสงคราม

บูรพาทิศ ก็คือทิศตะวันออก..ประเทศจีนตั้งอยู่ในฝั่งตะวันออกของทวีปเอเชีย ..รีบดูแผ่นที่สิว่า จริงมะ

...ถ้าไม่จริงต้องกลับไปแก้ประวัติศาสตร์แล้วนะ

...ยังมีอีกสมญานามนึงคือ แมลงสาปที่ตีไม่ตาย..打不死的蟑螂 ต่าปู้สื่อเตอจางหลาง

ทำไมต้องเป็นไอ่ตัวนี้ สัตว์อื่นไม่ได้หรือ..

แมลงสาป ที่ทุกคนรู้อยู่ว่าแพร่พันธ์ุได้เร็วมาก และสามารถที่จะอยู่ได้ทุกที่ ไม่ว่าจะสะอาด จะสกปรก..ทุกสภาพอากาศ และมันเกิดขึ้นในยุคไดโนเสาร์ มีอายุยืนยาวขนาดนี้..มันเป็นความภูมิใจมากนะคะ ที่คนจีนได้รับสมญานามนี้

คนจีนมีทั่วโลก..เราอย่ามาเถียงว่า ชั้นไม่ใช่จีนแดงนะ ชั้นเป็นจีนไต้หวัน จีนมาเลย์ จีนสิงคโปร์..จีนเมืองไทย..ก็อย่างที่บอก พวกเราเป็นแมลงสาปเหมือนกัน แต่คนละสายพันธุ์...จริงมะ

รากเง้าเราคือจีน ก็คือจีน

เรื่องที่มาจีนแดง..แล้วจะเขียนในตอนต่อไป

คนจีนในยุคเก่ายังกินแมลงสาปด้วยซ้ำไป เพราะ..แมลงสาปเป็นยารักษาโรคชั้นดี แม้มันจะสกปรก แต่ด้วยเชื้อโรคบางอย่างในรางกายของมัน มีคุณประโยชน์กับการทำลายพิษในร่างกายของคนป่วยชนิดนึง คือ ท้องป่องแบบไร้สาเหตุ..

ถ้าใครเคยอ่านเรื่องไล่ตงจิ้น ลูกกตัญญูชาวไต้หวัน พ่อของเขาจะเก็บแมลงสาปไว้กิน เพื่อรักษาตัวเอง..นี่เรื่องจริงนะ

สมัยนี้การรักษาโรคแปลกๆที่ยาฝรั่งเอาไม่อยู่ ..นี่แหล่ะ วิธีดั้งเดิม รวมถึงการดื่มฉี่ของตัวเอง..ใครอาจจะแหว่ะ แต่คุณรู้มะ ถ้าคุณจะตายจริงๆ ต่อให้เป็นขี้ตัวเอง คุณก็ต้องกิน

ดังนั้น การมองโลก ขอให้มองแบบเข้าใจอย่าตัดสิน..ขนาดแมลงสาปยังมีคุณค่าขนาดนั้นเลย..ใครจะรู้

สวัสดีนะเคอะ

จบ

ทำไมคนจีน ถึงชอบที่จะเคาะนิ้วบนโต๊ะอาหาร

#เจ๊าะแจ๊ะจีน...วันนี้

วันนี้จะมาให้ความรู้เล็กๆน้อยๆเรื่อง ธรรมเนียมจีนบนโต๊ะอาหาร

ทำไมคนจีน ถึงชอบที่จะเคาะนิ้วบนโต๊ะอาหาร เคยสังเกตุมะ

การเคาะนิ้วของพวกเค้าถ้าสังเกตุดีดี ใช้นิ้วชี้กะนิ้วกลาง ให้มันติดกัน เหมือนชูสองนิ้ววิชาลูกเสือ..เคาะสามที ต๊อกๆๆ

จริงๆมันเป็นการขอบคุณ พนักงานเสริฟน้ำ เสริฟอาหาร หรือแม้แต่เพื่อนๆที่รินชา รินเหล้าให้เรา

มันมาจากไหน ใครเป็นคนคิดค้น...

เมื่อสมัยราชวงศ์ชิง จักรพรรดิ์เฉียนหลง พามหาดเล็กในวังไปเที่ยว (จะใช้คำว่าประพาส มันก็แลดูทางการเกิน)..เมืองเจียงหนาน

เมืองเจียงหนานเป็นเมืองที่มีทิวทัศน์สวยงาม ที่โด่งดังก็ละครงิ้วนี่แหล่ะ..ที่จักรพรรดิ์เฉียนหลงโปรดปรานมาก

คำว่าเจียงหนาน ก็มาจากชื่อแม่น้ำสายหนึ่ง ที่ชื่อว่าฉางเจียง แต่คนไทยเขียนว่าแยงซีเกียง ที่ยาวที่สุดในทวีปเอเชีย ...ติดอันดับสามของโลก รองจากแม่น้ำไนล์ และ อเมซอน...

ไม่เล่าไม่ได้ ไม่งั้นก็ไม่รู้ว่าทำไมต้องประพาสที่เมืองเจียงหนาน..

แม่น้ำสายนี้ มีต้นน้ำมาจากเมืองชิงไห่ที่อยู่ทางทิศตะวันตกของจีน ไหลพาดผ่านเหมือนรูปดับเบิ้ลยู ไปยังฝั่งตะวันออก สู่ทะเลคือเมืองเซี่ยงไฮ้

ที่ไหนมีน้ำ ที่นั่นจะมีสิ่งมีชีวิตที่อุดมสมบูรณ์ จริงมะ

คำว่าเจียงหนาน หมายความว่า ด้านทิศใต้ของแม่น้ำฉางเจียง..สมัยราชวงค์ชิงเมืองหลวงการปกครองอยู่ที่เมืองปักกิ่ง ที่มีอากาศเหน็บหนาว พอหนาวๆปุ๊ป ก็ต้องมุ่งหน้าสู่ทางใต้ โดยเดินทางล่องเรือเลียบแม่น้ำสายนี้...พอเข้าใจแล้วนะ

จบเรื่องแม่น้ำไว้ตรงนี้ก่อน เพราะมันสามารถเล่าได้อีกหลายหน้า...

เวลาที่ฮ่องเต้ไปเที่ยวเหมือนละครจีนที่เราดูกัน ก็ต้องแต่งตัวแบบสามัญชน...หนึ่งเพื่อเข้าถึงวิถีชีวิตของชาวบ้านอย่างแท้จริง สองเพื่อป้องกันการปองร้าย สามเพื่อความสนุกสนานที่แท้จริง

วันหนึ่งที่ไปในโรงเตี๊ยม..จักรพรรดิ์เฉียนหลง รินน้ำชาให้กับเหล่ามหาดเล็ก ซึ่งพวกนี้เค้าตกใจมาก มันเป็นการไม่สมควรอย่างยิ่งที่ราชาจะรินชาด้วยตัวเอง อีกอย่างกลัวหัวหลุดจากบ่าด้วย ...จึงรีบคุกเข่าลงเพื่อขอบคุณ

เฉียนหลงจึงสั่งว่า ลุกขึ้นเดี๊ยวนี้ ถ้าพวกทั่นทำแบบนี้ ชาวบ้านก็รู้สิว่า ฉันเป็นใคร...แต่พวกเค้าก็ไม่มีใครกล้าลุกขึ้นยืนเลย

เฉียนหลงปวดหัวมาก คิดอยู่นานสองนาน จะทำไงดี..ปิ๊ง จึงออกไอเดียว่า เอางี้นะ ถ้าฉันรินชาให้พวกทั่น พวกทั่นก็จงใช้นิ้วสองนิ้วแสดงความขอบคุณ เคาะสามที เสมือนว่าเป็นการคุกเข่าลงกับพื้นแล้ว..

วิธีนี้มันสุดยอดมากบนโลกใบนี้...คิดได้ไง

จากนั้นมาถึงวันนี้ ชาวจีนยังคงยึดถือและปฏิบัติกันมา..ดังนั้นเวลาที่เราไปจีน เราก็ลองใช้วิธีนี้ดูนะ คนจีนจะทึ่งมากว่าคุณรู้ได้ยังไง

และวีธีนี้คุณก็สามารถใช้ได้เสมอ แม้แต่ในไทย เวลาที่กินข้าวกับเพื่อนคนจีน..เค้าจะประทับใจคุณมากทีเดียว

ลองเคาะกันดูนะยะ

จบละ

โจทุย...เจ้าของเรื่องเจ๊าะแจ๊ะจีน

ทำไมเราต้องลดคุณภาพชีวิตตัวเอง เพื่อรักษามิตรภาพจอมปลอม

ชั้นมองแม่แก่ ๆ ที่ไร้เรี่ยวแรงของการต่อสู้

มานั่งคิด ๆ นะ..ถ้าอายุขนาดเท่าแม่ของชั้น ชั้นจะเป็นไงมั่ง ทำไรอยู่

ความจริงของชีวิตก็นะ ยามที่เรามีเรี่ยวแรงในการหาเงิน เที่ยว กิน..เราควรบาล้านซ์มันให้ดีๆ(ถ้าทำได้)

วันนั้นถึงวันนี้ตั้งแต่ทำงานมา ไม่มีวันไหนที่ไม่แฮปปี้..ไม่มีวันไหนที่บ่นว่าไม่ไหว..เพราะเรามีประสบการณ์แล้ว

ชั้นดีใจที่มีทีมงานที่ดี..

โรงงานนี้แม้ไม่ใช่ของตัวเอง แต่มันก็เหมือนลูกบุญธรรมที่ค่อยๆเลี้ยงดูฟูมฟักมัน..

บอสบอกว่า คุณไม่ใช่แค่พนักงานกินเงินเดือนนะ แต่คุณคือหุ้นส่วนของบริษัท จงทำมันให้ราวกะว่ามันเป็นของตัวเองจริงๆ

ซาบซึ้งอะ..เพราะเราแค่เอานิ้วจิ้มเครื่องคิดเลขก็รู้แล้วว่า ภายในปีเดียวก็คืนทุนแล้ว..สามขาของธุรกิจ ฝ่ายขาย การเงิน ฝ่ายผลิต ทุกอย่างมันโอเครหมด..ที่เหลือคือ ดวงละหล่ะ จะได้มากได้น้อย

ปีนี้ชั้นยังมีเป้าหมายที่จะทำให้ทีมงานของชั้น รวยขึ้นไปด้วย..เป้าหมายของชีวิต เอาจริง ๆ นะ ชั้นอยากช่วยเพื่อนรักของชั้นปลดหนี้หลักล้านกันทุกคน..ความศรัทธาที่เรามีต่อกัน มันไปถึงแน่นอน

เมื่อก่อนคิดว่าจะมาทำสัมมนาโน่นนี่นั่น ตอนนี้ขอพักไว้ก่อน..ลำดับความสำคัญของปากท้องเป็นอันดับแรก..พอละ ไม่อยากเสียเวลาอีกต่อไปแล้ว

มีเพื่อนชั้นคนนึงบอกกะชั้นว่า ทำไมเวลาดูเฟสของเธอ ของคนอื่นช่างมีความสุข แต่ทำไมชีวิตเค้าถึงขมขื่น..ชั้นบอกกะเค้าว่า เฟสมันจอมปลอมนะ แม้แต่ชั้นก็ยังไม่อยากให้ภาพไม่สวยหลุดออกมาเลย..ทุกอย่างปรุงแต่งได้หมด อย่าเชื่อ

ชั้นไม่ได้บอกว่าตัวเองไม่มีความสุขแล้วมาแอ๊บทำเป็นมีความสุขนะ..จริงๆแล้วคนเราควรจะคบกันตอน ออฟไลน์มากกว่า ออนไลน์..

บางคนนะเค้าไม่มีเฟสชั้นหรอกแต่เค้าก็สนิทกะชั้นมาก..การถ่ายภาพสนิทจี๋จ๋าไม่ได้การันตีว่ารักกันจริงนะ ขอบอก

เราถ่ายเพื่ออวดชาวบ้านมากกว่า..ส่วนมากเป็นงั้น

การอวยกันก็เหมือนกัน ..มนุษย์ก็ชอบอวยกันไปมา สังเกตุดูสิ สุดท้ายพอความคลั่งไคล้หายไป ความเงียบมาแทน..เพราะเราไม่ได้คบกันจริงจัง แค่อวยเฉยๆ

ชั้นเฉย ๆ กับคนที่ผ่านมาในชีวิต..บางคนไม่มาไลค์ไม่มาเม้นหรอก..แต่โทรมาตลอด เรากลับชอบสิ่งเหล่านี้ คงไม่มีใครโง่ถึงเดาความรู้สึกคนไม่ออก

เอาน่า..เพื่อนมีไม่ต้องมากหรอก จริงใจคนหนึ่งก็มากพอละ..มากกว่านั้นคือกำไร

เชื่อเหอะ..ถ้าคุณมีชีวิตความเป็นอยู่ที่ดี คนก็รายล้อมตลอดเวลา..มาๆหายๆ ก็ตามวัตถุประสงค์ของคนคนนั้น

วันนี้บางคนยังหมั่นใส้ชั้นจะตายห่า..แต่พอมีเรื่องนะ กูนี่แหล่ะนอมินีคนแรกเลยที่โผล่ในหัวเค้า

ชั้นไม่มีเวลาโกรธหรือรู้สึกแย่กะใครจริงๆนะ..ปีนี้ชั้นจะทำร้อยล้าน นี่คือเป้าหมาย

อย่างอื่นแค่น้ำจิ้มชีวิต

ยังมีบางคนบอกว่า แกเดี๊ยวเพื่อนจะน้อยลงนะ...ชั้นตอบเลยว่า ไม่น้อยหรอก เราจะได้เพื่อนใหม่เพิ่มขึ้นด้วยซ้ำไป เพื่อนที่มีความคิดระดับเดียวกะเรา..ทำไมเราต้องลดคุณภาพชีวิตตัวเอง เพื่อรักษามิตรภาพจอมปลอมด้วย

จบละ

ชายชาตรีจะไม่เอ่ยถึงความเก่งกาจในอดีต

คนจีนกล่าวไว้...

好漢不提當年勇。อ่านว่า

เห่าฮั่นปู้ถีตังเหนียนหย่ง

ชายชาตรีจะไม่เอ่ยถึงความเก่งกาจในอดีต

หลายคน มักหลงตัวเองกับภาพอดีต

กูเก่งมากในสมัยนั้น และกูเป็นใครในสมัยนั้น..

พูดแล้วพูดอีก ไม่ดูหน้าคนฟังเล้ย

อีโก้แบบโง่ ๆ ก็ไม่หลุดเสียที ...

บอกแล้วว่า เครื่องบินมันจอดสนิทที่สนามบินสุวรรณภูมิ

ควรจะปลดเข็มขัดและเดินลงเครื่องได้แล้วนะ

คนเราพูดกันที่ปัจจุบัน....

อดีตคุณอาจจะเป็นขอทาน แต่ถ้าวันนี้คุณเป็นเศรษฐี...

ความจริงก็คือเศรษฐี ณ ตอนนี้

นี่คือการอธิบายที่ง่ายที่สุด..

ตื่นได้แล้ว..พวกคนเก่งในยุคเต่า

เตือนสติพวกอีโก้สูง น่ะนะ

ลีลี่

จะเป็นผู้ถูกเลือกหรือ เป็นผู้เลือก

รู้เลยว่าตัวเองอ้วนมาก เดินแป๊ป ๆ ก็เหนื่อยอย่างกะอาซิ้มอายุหกสิบ

วัน ๆ พาแต่ผู้รับเหมา เดินทัวร์โรงงาน..ยามนี้มีแต่คนอยากได้งานเนาะ ก็หลายตังค์นะ

วันก่อนขัดห้องน้ำแป๊ปเดียว เหงื่อแตก เปียกชุ่มทั้งตัว จนกกนแฉะ คิดดู

มีลูกน้องมาช่วยล้างด้วย เราแบ่งกันคนละโซน...แข่งกันเมามันเลยทีนี้

ไม่ว่าจะตำแหน่งไรก็ตาม ควรทำได้ทุกอย่าง และต้องทำตัวให้เสมอๆกันกะพวกเค้า ในบางจังหวะ

ถ้าใครมีพี่น้อง มีญาติทำอาหารเก่ง ๆ มารับเหมาทำอาหารได้นะ ลูกค้ามีเกือบพันคน..รวยแน่นอน ถ้านับนิ้วคิดเล่น ๆ กำไรต่อคน คนละห้าบาท อาหารสามมื้อ ...ติ๊กตอก ๆ

จริง ๆ เงินมันร่วงหล่นตามที่ต่างๆ มีแต่คนที่ยอมทำ ยอมเหนื่อย ที่คู่ควรได้มันจริงๆ..

ชีวิต คือความเป็นจริง ที่ต้องยอมรับในความสามารถตัวเอง..และขีดจำกัดด้วย

มีผู้รับเหมาทีมนึงมาดูงาน ..เค้ายอมรับเลยว่า ทีมงานเค้าคนไม่พอ แม้จะมีเงินก้อนใหญ่กองอยู่ตรงหน้า แต่เค้าก็ไม่มีความสามารถที่จะทำ..นี่คือความจริงนะ

หลาย ๆ ครั้งที่เรามักจะอยากรวย อยากทำไรใหญ่ๆโตๆให้เหมือนคนอื่น จนลืมมองว่า ตัวเองมีศักยภาพนั้นหรือไม่ ...ไม่ได้หมายความว่าเก่ง ไม่เก่งนะ..

บางคนรับเหมาสร้างบ้านได้ แต่สร้างโรงงานไม่ได้..บางคนขายของตามตลาดได้ แค่ขายของบนห้างไม่ได้....นี่คือความเหมือนที่แตกต่าง

มีคนยังมาปรึกษาว่าอยากไปเรียนสัมมนาเรื่องอสังหา..ถามกลับไปว่า จะเรียนไปทำไม..ถ้าเพื่อจะฝันลมๆแล้ง ๆ อย่าไป ถ้าเพื่ออยากมีคอนเนคชั่นในคลาส ไปเถอะ

ชั้นมักจะยกตัวอย่างเสมอว่า ถ้าคนจะรวยขายหมูปิ้งก็รวย..วิถีชีวิตมันก็ของใครของมัน

ชั้นคนหนึ่งหล่ะที่จะไม่ไปเลียนแบบใคร ในสิ่งที่ไม่ใช่ตัวเอง..เพราะรู้ว่าถึงทำได้ ก็ไม่ดีพอ และมันก็ไม่ใช่การทำเงินที่ยั่งยืน เพราะเราไม่ชอบมันไง

สังคมสมัยนี้ แข่งขันกันสูงมาก อะไรที่ขายได้ ขายจนจะหมดแล้ว ยุคนี้มาสู่ยุคของการขายข้อมูล..ที่มีคนบางคน ไม่เก่งจริง แต่ทำคอร์สออกมาขายกันเกลื่อนไปหมด

เพราะไรขายได้...กิเลสไง

หลายคนที่เห็นเรียนไปเรียนมา สุดท้ายก็ยังถามคำถามเดิม..ทำไรดี ...กรรมกรไทยแลนด์

หลายวันนี้เห็นอะไรมากมาย ทั้งออฟไลน์ และออนไลน์....ปลงเยอะเลย

แต่ดีที่ตัวเองมีเป้าหมายที่ชัดเจนมาก..

งานนี้ทำแค่ปีเดียว..ส่วนงานตัวเองกำลังดำเนินการอยู่..เรื่องชาวบ้านฟังเพื่อรู้ว่า รู้แล้ว

ถ้าคุณคิดว่า คุณเบื่อหน่ายกับงานที่ทำมาก..ขอให้คุณมาที่อมตะ มาดูสิว่า โรงงานปิดตัวไปกี่โรงแล้ว....มีคนมาเข้าแถวสมัครงานที่โรงงานเราทุกวัน บางคนมานั่งรอ เพื่อขอพบผู้บริหาร..เพราะเค้าอยากได้งาน

โลกนี้ก็งี้แหล่ะ...

จะเป็นผู้ถูกเลือกหรือ เป็นผู้เลือก ...คุณเลือกเอง

จบละ

อย่าจ้างคนเก่งที่ไร้คุณธรรม

สุภาษิตจีนวันนี้..請神容易 送神難。อ่านว่า ฉิ่งเสินหรงยี่ ซ่งเสินหนาน..หมายความว่า เชิญเทพมามันง่ายนะ แต่จะเชิญเทพออกไปจากบ้านมันยาก..

คำนี้ ทำไมอยู่ดีดีผุดขึ้นมา

เพราะช่วงนี้มีคนมาสมัครงานที่โรงงานเยอะมาก..มีทั้งพนักงานเก่า และคนใหม่ที่มาจากที่อื่น..ยามนี้มีงานถือว่าโชคดีสุด ๆ แล้วว่ามะ

ในขณะที่คัดเลือกกันอยู่นั้น..มีลูกน้องคนหนึ่งถามชั้นว่า คุณลีลี่ไม่มีเพื่อนมาสมัครบ้างหรือคะ...หรือไม่แนะนำใครมาบ้างหล่ะ

ชั้นตอบไปแบบไม่ต้องคิดเลยนะ

อดีตที่เคยร่วมงานกะคนเก่งมีเยอะมาก แต่คนเหล่านี้ อีโก้สูงมาก ..เก่ง แต่ไม่มีความรักให้คนอื่น ชวนมาทำไม??? ดีไม่ดีมาแทงข้างหลังชั้นอีก ชั้นพอละ..เป็นพวกเจ็บแล้วอภัยนะ แต่จำโครตจะแม่น

ก็เหมือนการเชิญเทพมาประทับที่บ้าน เวลาที่เราไม่ต้องการเทพ คุณจะเชิญออกไป มันยากนะ..ดังนั้น ตัดไฟเสียแต่ต้นลม

หลาย ๆ คนที่ผ่านเข้ามาในชีวิต มาให้บทเรียนกะชั้นมากมาย..

สัจธรรมข้อหนึ่งที่ใส่สมองเสมอคือ...อย่าจ้างคนเก่งที่ไร้คุณธรรม..ความเก่ง พัฒนาได้ แต่เรื่องคุณธรรมมันเป็นอินเนอร์ของคน ..ยาก

...อายุขนาดนี้ละ ถ้าอะไรก็ตามที่จะทำให้ตัวเองเดือดร้อนในภายหลัง..อย่าทำ

จบละ

โจทุย ..ตื่นรู้วันละอย่าง