ต่อจากตอนที่แล้ว
หลังจากส่ง ซินๆ ที่ร้านเสร็จแล้ว
ชั้นก็กลับบ้าน
ที่ห่างจากร้านซิน ๆ ไม่เกินสิบนาที..
เมืองยุ่ยรี่ ที่คราคร่ำได้ด้วยคน แสง สี
เสียงรถยนต์สารพัดยี่ห้อจริง ๆ...เมืองนี้
เงินสะพัดปี ๆ หนึ่งหลายหมื่นล้านเพราะติดชายแดนจีนกะพม่า...มีคนสารพัดชนเผ่า
ตั้งแต่ ไทยลื้อ เผ่าจินป้อ คนจีน ชาวอุยกูร์ พม่า อินเดีย..แม้แต่จีนกวางตุ้ง
ไต้หวันยังอพยพมาหากินที่นี่...เพราะอุตสาหกรรมหยกนี่แหล่ะ
เสียดายอย่างเดียวไม่มีสนามบินของตัวเอง
เหตุผลเพราะ
ติดแนวเขตแดนพม่าเกินไป
เวลาเกิดสงครามสามารถถูกยิงร่วงได้อย่างง่ายดาย..
และที่นี่ยังไม่มีรถไฟถึงคุนหมิง
ทั้งที่เจริญมากขนาดนี้นะ..เพราะมันจะทำให้
หลายกลุ่มขาดผลประโยชน์ เช่นการบิน
...เส้นทางจากหมางซื่อ ไปยังคุนหมิง
ที่มีราคาแพงมาก
แพงที่สุดสำหรับเส้นทางการบินของจีน ซึ่งใช้เวลาบินประมาณ
หนึ่งชั่วโมงเท่านั้น
แต่ราคาปกติอยู่ที่พันกว่าหยวน..และน้อยมากที่จะมี
โปรโมชั่นราคาถูก...
คนส่วนใหญ่ก็บ่นกันนะ
เพราะยังต้องทนนั่ง
เพราะมันไม่มีทางเลือกเลย...
อีกหนึ่งธุรกิจที่ดีมาก ๆ คือบริษัทรถทัวร์
จากเมืองยุ่ยรี่ ถึง คุนหมิง จำไม่ค่อยได้ละ
ว่าเท่าไหร่ ราว ๆ สองร้อยหยวนได้
เมื่อสิบปีที่แล้วนะ...เพราะหลัง ๆ มา
ไม่ค่อยใช้บริการเลย เพราะรถทัวร์จะเจอด่านตรวจที่เข้มข้นมาก...มีราว ๆ ห้าด่าน
การตรวจของเค้า ทหารเป็นคนมาตรวจ และทุกคนต้องลงจากรถ..
คุณรู้มะ ตรวจแม้กระทั่งส้นรองเท้าของผู้ชาย ผลไม้ยังต้องผ่าครึ่ง...
ถ้าเป็นชนเผ่าซินเกียง ยิ่งตรวจเป็นพิเศษเลย ชั้นก็เคยถามคนจีนว่าทำไมต้องขนาดนั้น....
คำตอบคือ เมืองยุ่ยรี่เป็นแหล่งค้ายาเสพติดอันดับต้นของจีนด้วยนะ เพราะติดชายแดนไง
และคนที่กล้าขนยาเสพติดคือคนที่ไม่กลัวตายจริง ๆ และส่วนใหญ่นะ ไม่ได้ว่าทุกคน
ก็จะเป็นชนเผ่าที่กล่าวมานั่นแหล่ะ...
ถ้าจำไม่ผิด..ชั้นเคยเล่าเรื่องภูมิประเทศของจีนแบบคร่าว ๆ ละ
ว่าเมืองที่มันใกล้น้ำ
ใกล้ทะเลก็เจริญ...ส่วนเมืองที่อยู่ห่างไกลทะเล
ความเป็นอยู่ก็แร้นแค้นหน่อย...
ยิ่งพวกซินเกียงนี่ เป็นพวกที่อาศัยตามธรรมชาติ
เป็นชนเผ่าเร่ร่อน ชอบล่าสัตว์
ย้ายบ้านไปเรื่อย ๆ...นานไปนานไป
เมืองพื้นที่ล่าสัตว์เขียวขจีก็เริ่มแล้ง ไม่มีอาชีพ
ในเขตบ้านเมืองตัวเอง
ก็ต้องอพยพตัวเองออกไปหากินยังเมืองอื่น..
คนส่วนใหญ่ ที่ชั้นเห็นจะทำอาชีพ
ขายเนื้อแกะปิ้ง เป็นไม้ ๆ..หรือไม่ก็ขายโรตีของเค้า
แตกต่างกะชาวอินเดียตรงที่ว่าไม่ใส่น้ำตาล
นมเนยหรอก...เอาแป้งเป็นแผ่น ๆ
แปะกะโอ่งดิน สุกแล้วก็แงะออกมากินเลย...และอีกอาชีพที่มันเสี่ยงมากก็คือขนยาเสพติด...
คนจีนชาวฮั่นก็ทำแหล่ะ
แต่ช่วงหลังมาก็น้อยลงเยอะ เพราะกฎหมายจีน
มากกว่าสิบกรัมมั้ง
ก็ประหารชีวิตอย่างเดียวเลย...ดังนั้นคนจีนฮั่นจึงเกรงกลัวมาก
วันนี้แค่นี้ก่อนนะจ๊ะ..เดี๋ยวจะขี้เกียจอ่าน มาติดตามกันต่อ
เส้นทางสายไหม สไตร์เจ้ลีลี่ ตอนที่ 4 นะจ๊ะ
ด้วยรัก
Lily
Facebook : เจ๊าะแจ๊ะจีน & รีวิว (เว่อร์) by เจ้ลีลี่
