วันศุกร์ที่ 29 เมษายน พ.ศ. 2559

เจ๊าะแจ๊ะจีน ซีรีย์ : เส้นทางสายหยก สไตร์เจ้ลีลี่ ตอนที่ 4


ต่อจากตอนที่แล้ว
สำหรับประเทศจีนแล้ว การค้าอาวุธสงครามถ้าจับได้ ประหารชีวิตเช่นกัน 
ไม่มีอุทธรณ์ ไม่มีใครกล้ายื่นมือมาช่วยแน่ ๆ ใหญ่แค่ไหนก็ไม่มีใครเกินกฎหมายจริง ๆ...

วกมาเรื่องรถทัวร์ก่อนนะ..เวลาที่เค้าตรวจเนี่ย ถ้าเป็นคนจีนฮั่น เค้าไม่ตรวจเข้มมาก 
แต่ถ้าเป็นพวกซินเกียง อุยกูร์นี่ ตรวจเข้มสุด ๆ มีห้องลับด้วยนะ และส่วนใหญ่ก็จับได้...

มีครั้งหนึ่งชั้นเห็นกะตาเลยว่ามีผู้หญิงคนนึงอุ้มลูกเล็ก ๆ ขึ้นรถ พอไม่นาน
ถึงด่านตรวจ ลากลงรถ เอาเข้าห้องลับเสร็จ ไม่ได้ออกมาอีกเลย...คนขับรถบอกว่า 
แค่ขึ้นรถมาก็ดูแปลก ๆ แล้ว...คนพวกนี้เวลาขนยาเอาพันรอบตัว แต่ทหารจีน
นี่มันสุดยอดจริง ๆ...ทั้งหมา ทั้งคน ช่วยกันดม ช่วยกันขุดคุ้ยทุกสิ่งอย่างในกระเป๋า
และร่างกายของคน

ชีวิตก็นะ ไม่รู้จะไปว่าใครได้ เพราะต้นทุนมาไม่เท่ากัน แต่เลือกที่จะทำไร 
ต้องรู้รับการกระทำของตัวเอง นี่คือเรื่องจริงละ

แต่แปลกมากคือ ทหารจะไม่มาตรวจกระเป๋าถือ ซึ่งชั้นก็สงสัยเสมอว่าทำไม 
ไม่เคยเลย  คุณลองคิดดู แต่ละด่านที่มีการตรวจสอบเข้มข้นขนาดนั้น ใช้เวลาเท่าไหร่...
บางทีเกือบชั่วโมง บางทีก็ยี่สิบนาที ส่วนใหญ่ไม่ต่ำกว่ายี่สิบนาทีแน่นอน คิดดูว่า
น่าเบื่อแค่ไหน...ชั้นก็เลยเลิกนั่งเลย

...ลืมบอกไปว่าห้องน้ำข้างถนน มันสุดยอดละ...ลองนึกภาพนะ ห้องโล่ง ๆ ที่มี
หลุมเรียงกันเป็นสิบ พอคุณเดินเข้าไป มีคนอีกเจ็ดแปดคนนั่งอึ นั่งฉี่อยู่ 
บางคนก็เล่นมือถือไปด้วย...ชั้นนี่นะไปครั้งแรกยังอาย ๆ มีหญิงคนนึงกวักมือ 
บอก มานี่สิ ที่หลุมนี้ว่าง...ในใจตอบว่า ขอบใจนะ

เรื่องกลิ่นไม่ต้องบรรยายละเนาะ...ไม่อยากมองลงไปด้านล่างเลย 
แต่ได้ยินแมงวันเป็นล้าน ๆ ตัว บินว่อนไปมา เสียงหึ่งเชียว...ครั้งต่อ ๆ ไป 
ก็ฉลาดขึ้น ไปจีนต้องพกผ้าปิดปาก กะแว่นกันแดด...แม้จะเป็นเวลากลางคืน
ก็ใส่แว่นกันแดดเถอะ ไม่เห็นอึอันมหึมาแน่นอน...และไม่ได้กลิ่นใด ๆ ทั้งสิ้นเพราะ
ผ้าปิดปากไง....นี่เอามาแชร์ให้ฟังนะ หลาย ๆ ครั้งชีวิตมันไม่มีทางเลือก 
คุณก็ต้องหลิ่วตาตามเค้าด้วย....หรืออีกวิธีคือ ไม่ต้องกินไรก่อนเดินไง 
ถ้าไปจีนต้องทำใจจริง ๆ เรื่องห้องน้ำในตำนาน

...ขอจบเรื่องไว้เพียงเท่านี้...คอยติดตามตอนต่อไป...ชั้นจะพาคุณ
ไปเที่ยวเมืองจีนด้วยกัน เรียนรู้เรื่องหยก เรื่องรู้เรื่องราววัฒนธรรมของชาวจีน 
และจะพาคุณเจาะลึกไปถึงความคิดของคนจีน......เราเรียนรู้ไปกับคนนี่แหล่ะ 
แล้วเราจะเก่ง บางทีคนไทยส่วนใหญ่ก็มักเอาตัวเองเป็นมาตรฐานในประเมินคนอื่น 
จนลืมคิดไปว่า...ณ วันนี้ ทำไมเรายังย่ำอยู่กะที่อยู่...

อ่านเถอะ...แล้วจะรู้จักคนจีนมากกว่าที่เคยรู้จากปากคนอื่น

ติดตามต่อตอนที่ 5 วันพรุ่งนี้นะจ๊ะ

Lily

Facebook : เจ๊าะแจ๊ะจีน & รีวิว (เว่อร์) by เจ้ลีลี่
https://www.facebook.com/lilydiary/

วันพฤหัสบดีที่ 28 เมษายน พ.ศ. 2559

เจ๊าะแจ๊ะจีน ซีรีย์ : เส้นทางสายหยก สไตร์เจ้ลีลี่ ตอนที่ 3

ต่อจากตอนที่แล้ว

หลังจากส่ง ซินๆ ที่ร้านเสร็จแล้ว ชั้นก็กลับบ้าน ที่ห่างจากร้านซิน ๆ ไม่เกินสิบนาที..
เมืองยุ่ยรี่ ที่คราคร่ำได้ด้วยคน แสง สี เสียงรถยนต์สารพัดยี่ห้อจริง ๆ...เมืองนี้
เงินสะพัดปี ๆ หนึ่งหลายหมื่นล้านเพราะติดชายแดนจีนกะพม่า...มีคนสารพัดชนเผ่า 
ตั้งแต่ ไทยลื้อ เผ่าจินป้อ คนจีน ชาวอุยกูร์ พม่า อินเดีย..แม้แต่จีนกวางตุ้ง 
ไต้หวันยังอพยพมาหากินที่นี่...เพราะอุตสาหกรรมหยกนี่แหล่ะ

เสียดายอย่างเดียวไม่มีสนามบินของตัวเอง เหตุผลเพราะ
ติดแนวเขตแดนพม่าเกินไป เวลาเกิดสงครามสามารถถูกยิงร่วงได้อย่างง่ายดาย..
และที่นี่ยังไม่มีรถไฟถึงคุนหมิง ทั้งที่เจริญมากขนาดนี้นะ..เพราะมันจะทำให้
หลายกลุ่มขาดผลประโยชน์ เช่นการบิน ...เส้นทางจากหมางซื่อ ไปยังคุนหมิง
ที่มีราคาแพงมาก แพงที่สุดสำหรับเส้นทางการบินของจีน ซึ่งใช้เวลาบินประมาณ
หนึ่งชั่วโมงเท่านั้น แต่ราคาปกติอยู่ที่พันกว่าหยวน..และน้อยมากที่จะมี
โปรโมชั่นราคาถูก...

คนส่วนใหญ่ก็บ่นกันนะ เพราะยังต้องทนนั่ง เพราะมันไม่มีทางเลือกเลย...
อีกหนึ่งธุรกิจที่ดีมาก ๆ คือบริษัทรถทัวร์ จากเมืองยุ่ยรี่ ถึง คุนหมิง จำไม่ค่อยได้ละ
ว่าเท่าไหร่ ราว ๆ สองร้อยหยวนได้ เมื่อสิบปีที่แล้วนะ...เพราะหลัง ๆ มา
ไม่ค่อยใช้บริการเลย เพราะรถทัวร์จะเจอด่านตรวจที่เข้มข้นมาก...มีราว ๆ ห้าด่าน 
การตรวจของเค้า ทหารเป็นคนมาตรวจ และทุกคนต้องลงจากรถ..



คุณรู้มะ ตรวจแม้กระทั่งส้นรองเท้าของผู้ชาย ผลไม้ยังต้องผ่าครึ่ง...
ถ้าเป็นชนเผ่าซินเกียง ยิ่งตรวจเป็นพิเศษเลย ชั้นก็เคยถามคนจีนว่าทำไมต้องขนาดนั้น....
คำตอบคือ เมืองยุ่ยรี่เป็นแหล่งค้ายาเสพติดอันดับต้นของจีนด้วยนะ เพราะติดชายแดนไง 
และคนที่กล้าขนยาเสพติดคือคนที่ไม่กลัวตายจริง ๆ และส่วนใหญ่นะ ไม่ได้ว่าทุกคน 
ก็จะเป็นชนเผ่าที่กล่าวมานั่นแหล่ะ...



ถ้าจำไม่ผิด..ชั้นเคยเล่าเรื่องภูมิประเทศของจีนแบบคร่าว ๆ ละ ว่าเมืองที่มันใกล้น้ำ 
ใกล้ทะเลก็เจริญ...ส่วนเมืองที่อยู่ห่างไกลทะเล ความเป็นอยู่ก็แร้นแค้นหน่อย...
ยิ่งพวกซินเกียงนี่ เป็นพวกที่อาศัยตามธรรมชาติ เป็นชนเผ่าเร่ร่อน ชอบล่าสัตว์ 
ย้ายบ้านไปเรื่อย ๆ...นานไปนานไป เมืองพื้นที่ล่าสัตว์เขียวขจีก็เริ่มแล้ง ไม่มีอาชีพ
ในเขตบ้านเมืองตัวเอง ก็ต้องอพยพตัวเองออกไปหากินยังเมืองอื่น..



คนส่วนใหญ่ ที่ชั้นเห็นจะทำอาชีพ ขายเนื้อแกะปิ้ง เป็นไม้ ๆ..หรือไม่ก็ขายโรตีของเค้า 
แตกต่างกะชาวอินเดียตรงที่ว่าไม่ใส่น้ำตาล นมเนยหรอก...เอาแป้งเป็นแผ่น ๆ 
แปะกะโอ่งดิน สุกแล้วก็แงะออกมากินเลย...และอีกอาชีพที่มันเสี่ยงมากก็คือขนยาเสพติด...
คนจีนชาวฮั่นก็ทำแหล่ะ แต่ช่วงหลังมาก็น้อยลงเยอะ เพราะกฎหมายจีน 
มากกว่าสิบกรัมมั้ง ก็ประหารชีวิตอย่างเดียวเลย...ดังนั้นคนจีนฮั่นจึงเกรงกลัวมาก

วันนี้แค่นี้ก่อนนะจ๊ะ..เดี๋ยวจะขี้เกียจอ่าน มาติดตามกันต่อ 
เส้นทางสายไหม สไตร์เจ้ลีลี่ ตอนที่ 4 นะจ๊ะ

ด้วยรัก

Lily

Facebook : เจ๊าะแจ๊ะจีน & รีวิว (เว่อร์) by เจ้ลีลี่


วันจันทร์ที่ 25 เมษายน พ.ศ. 2559

เจ๊าะแจ๊ะจีน ซีรีย์ : เส้นทางสายหยก สไตร์เจ้ลีลี่ ตอนที่ 2



เมืองยุ่ยรี่ Ruili เป็นเมืองที่เจริญมาก ๆ เลยหล่ะ..อารมณ์คงเหมือน
อ.แม่สาย ของเราแต่เจริญกว่านั้นอีกนะ...และเป็นเมืองที่ไม่เคยหลับไหลเลย
เพราะมันมีคาราโอเกะ มีคาสิโน มีแหล่งบันเทิงครบครัน..



ความเดิมจากตอนที่แล้ว..พอส่งซิน ๆ กลับบ้าน ก็นั่งแท๊กซี่กลับบ้าน
ใช้เวลาห้านาทีโดยประมาณ..เสียงแตรบนถนน บีบทักกันไปมา..
คนไทยจะหงุดหงิดง่ายนะถ้าไปจีน เพราะเราจะบีบแตรเมื่อจำเป็น แต่ที่จีน
คือบีบแม่งทั้งวันทั้งคืน...เคยถามคนจีนว่าบีบทำไมหนักหนา

คำตอบคือ สะใจ...และแตรเค้ามีให้บีบ

บ้านของชั้นเป็นบ้านหลังเล็กๆมีสองห้องนอน หนึ่งห้องรับแขก ห้องกินข้าว
ห้องครัว มีห้องน้ำด้วย...แม่ซื้อไว้สองชั้น พี่ชายกะลูก ๆ เค้าจะอยู่ชั้นสอง..
ส่วนชั้นกะแม่จะอยู่ชั้นล่าง บ้านที่เหมือนกระจอก ๆ ราคาก็หลักล้านหยวนนะ..
แต่ว่าเราคงไม่คิดขายมัน เพราะที่จีนถ้าคุณขายแล้วจะหาซื้อในราคาเดิมอีก
เป็นไปไม่ได้เลย..มีคนมาขอซื้อตลอดแหล่ะ

วันนั้นแม่ของชั้นกะหลาน ๆ ก็รอที่บ้าน..ทุกครั้งที่กลับบ้านอย่างแรกคือ
กราบตีนแม่อันดับแรกเลย..จากนั้นก็เปิดกระเป๋าเอาขนม เอาของฝากมาแจก


ส่วนที่ชั้นต้องเล่าเรื่องซิน ๆ ก็เพราะว่าซิน ๆ นี่เป็นอาจารย์สอนหยกให้กะชั้น..
จริง ๆ แล้ว..ยังมีอีกหลาย ๆ คนที่ให้ความรู้กะชั้นเรื่องนี้

เรื่องราวของซิน ๆ ไม่ใช่แค่สาวน้อยที่เห็นแบบนั้น..เค้าสร้างตัวจากการขายของ
ในเว็บไซต์เถาเป่า..วีแชท..เราไม่เจอกันแค่สี่ปี..ตอนนี้อีมีรถเบ็นซ์ มีรถพอช..
มีร้านของตัวเองตั้งสองร้าน ถือว่าเก่งจริง ๆ นะ...

หลายวันก่อนยังถามเค้าว่า ไม่สนใจอยากขายของไทยบ้างเหรอ..เค้าบอกว่าไม่อะ..
ของที่ขายกันเกร่อ กำไรน้อย..เค้าชอบขายของชิ้นใหญ่ที่มันแพง ๆ กำไรเยอะดี..
ขายได้แต่ละทีอยู่ได้เป็นปี ๆ เลย  นี่แค่ความรู้สึกที่มีต่อซิน ๆ นะ..

ชั้นเชื่อว่านิทานเรื่องราวของเค้าจะเป็นแรงบันดาลใจให้หลาย ๆ คนได้ดี...
จากคนที่แฟนทิ้ง มามีผัว แล้วผัวก็ไปมีเมียน้อยที่แก่มาก ๆ...ทุลักทุเลจริงชีวิต
จากคนที่อยู่บ้านดี ๆ เป็นคุณหนูเร่ร่อนมาทางใต้..มาแล้ว สิงร่างอยู่ยูนนาน
ไม่กลับไปอีกเลย ถ้าคุณว่าชั้นเก่ง...ขอบอกเลยว่ายังไม่ได้ครึ่งนึ่งของอีนี่

ชั้นถือว่าตัวเองโชคดีนะที่ได้เจอเพื่อนดีดีหลาย ๆ สาขาอาชีพด้วยกัน...
และหยกนี่ขอบอกเลยว่า ไม่ง่ายเลยนะ ที่คุณจะได้เห็นของดี ๆ สวย ๆ งาม ๆ...
ถ้าไม่ไว้ใจกันจริง ไม่มีทางเลย

ซิน ๆ ยังบอกกะชั้นว่า มาสิ มาเที่ยวยุ่ยรี่ ชั้นจะพาเธอไปดูของสวย ๆ
ที่เธอต้องตะลึง...

วันนั้นชั้นบอกเค้าว่า หาของปลอมให้หน่อยสิ..อยากจะเอามาโชว์ เค้าบอกว่า
เธอนี่บ้าละ ที่ยุ่ยรี่จะหาของปลอมยากมากเลยนะเนี่ย...

นี่คือโฉมหน้าของซินซิน..เจ้าของร้านหยกที่ยุ่ยรี่ Ruili..
ความทรงจำที่ดี..ไม่ว่าจะงานวันเกิดของแม่ชั้น..ช๊อปปิ้ง..กินเที่ยวกัน




มาดูหยกกันบ้างว่ามีแบบไหนบ้าง..ซีรีย์เส้นทางสายหยก โดย เจ้ลีลี่




มาดูหยกกันบ้างว่ามีแบบไหนบ้าง..นี่เล่าตามประสบการณ์นะ..ดูของสวย ๆงาม ๆ 
ก็ทำให้กระชุ่มกระชวย มีแรงทำงานหาเงินทันที..ว่ามะ
คือจริงๆมันยังมีแยกย่อยอีกมากมาย..แต่เราไม่จำเป็นต้องรู้เยอะขนาดนั้น 
เพราะเราไม่ใช่นักค้าหยกหรือนักสะสม..เอาที่คนส่วนใหญ่ผ่านหูผ่านตาก็พอ
ยังมีของดีอีกมากมาย..ไว้ไปจีนจะไปถ่ายรูปมาให้ดู
เนื้อข้าวเหนียวผสมกระจก..หยกชนิดนี้จะดูแบบโบราณนิด ๆ พวกนี้จะไม่โปรงใส สีพื้นจะเป็นสีขาว
ที่มีลายแกมเขียว ๆ เหมือนตะไคร่เกาะผนัง..แต่ม
ีความเงาเหมือนเคลือบเงา

หยกเนื้อข้าวเหนียว ไม่โปร่งใส สีขาวจะชัดเจนมาก กลุ่มนี้จะมีเขียวที่อ่อน
ปนเหลืองจะส่วนใหญ่..บางทีก
็มีสีม่วงมาแจมด้วย ..


อันนี้แพงนะ..สีเขียวเสมอกันทั้งวง ราคาประมาณล้านหยวน..


นี่ก็หยกเนื้อน้ำแข็ง ..ลายขุ่น ๆ ที่เกิดขึ้นเป็นเรื่องธรรมชาติ ..
ไอ่ข้างในขาว ๆ เราเรียกว่า
 สำลี

เนื้อน้ำแข็ง ให้ความรู้สึกเย็นสบาย
เหมือนก้อนน้ำแข็งใส ๆ เลย สังเกตุข้างในยังขุ่น ๆ นะ

ราว ๆ สิบล้านบาทไทยทั้งพวง

玻璃種 เนื้อแก้ว..ความใส่จะมากกว่าเนื้อน้ำแข็ง
และแทบจะไม่มีสิ่งตกค้างข้า
งในเลย ราคาจะแพงกว่าด้วย ..
คนส่วนใหญ่แยกไม่ค่อยออกน
ัก

สองเม็ดนี้ ราคาสิบล้านหยวน..หรือ
ประมาณ 50 กว่าล้านบาทไทย
ความฉ่ำ ความโปร่งใส เม็ดอิ่มเอิบ สีสวย

ทั้งเซ็ตราคาล้านเก้าแสนหยวน..ขายแล้ว


นี่ก็ใช่..จะสังเกตุได้ว่าเนื้อใสราวกระจก ความวาว ความสะอาดเยี่ยม



วันอาทิตย์ที่ 24 เมษายน พ.ศ. 2559

เจ๊าะแจ๊ะจีน ซีรีย์ : เส้นทางสายหยก สไตร์เจ้ลีลี่ ตอนที่ 1


หยกเขียว ๆ จะไว้ใจได้ก๋า...
วันนี้มาเล่าเรื่องหยกที่หลาย ๆ คนหลงไหล..แต่เรื่องนี้ไม่ใช่บทความที่คุณ
เคยไปอ่านมานะ เพราะเชื่อว่าถ้าคุณอยากรู้จริง คุณเสิร์ชแป๊ปเดียวมันออกมา
เป็นแผงละ

แต่ชั้นจะพาคุณไปเที่ยวเมืองจีนกัน...แบบย้อนเวลาไปสี่ปีที่แล้ว
ในขณะที่เครื่องบินกำลังร่อนจอดที่สนามบินหมางซื่อ เขตปกครองพิเศษ
เต๋อหง..ยูนนาน

ตอนนั้นชั้นแค่รู้สึกว่าอีผู้หญิงข้าง ๆ ชั้นทำไม มันพูดมากชิบหายวะ...
เครื่องไม่ทันจอดสนิทก็ลุกขึ้นมายืนละ...ท่าทางลุกลี้ลุกลน
แต่รู้ว่าอีห่านี่หน้าตาสวยหว่ะ...อย่างนักร้องคนหนึ่งที่เคยเห็นในทีวี
ทุก ๆ ครั้งที่บินกลับบ้านที่เมืองยุ่ยรี่ ก็เบื่อไอ่ที่ต้องมาแวะที่สนามบินนี้...
เพราะต้องนั่งรถแท๊กซี่อีกหนึ่งชั่วโมงครึ่ง ถึงจะถึงบ้าน...ซึ่งยุ่ยรี่ ก็ติดกับ
เขตแดนพม่าโดยมีแค่สะพานเป็นตัวเชื่อมเท่านั้นเอง

ระหว่างที่รอแท๊กซี่ อีนังนั่นก็วิ่งตามมาถามว่า เธอจะไปยุ่ยรี่ใช่ไม๊ ...
ใช่..ทำไมเหรอ เค้าบอกว่าเนี่ยจะขอไปด้วยคนนะ..บอกนิดนึงว่า
แท๊กซี่จะรับคนสี่คน..ถ้าไม่งั้นก็ต้องเหมาจ่าย...ถ้านั่งสี่คน
ช่วยแชร์จ่ายคนละสองร้อยหยวน..ถ้าไม่งั้นจ่ายเองห้าร้อยหยวน
ชั้นก็บอกได้สิ...นี่ยังรออีกสองชีวิตไม่มีใครเลย...งั้นเราหารกันเนาะ

ระหว่างทาง อีนังนี่มันก็พูดมากจริง ๆ...ถามชั้นว่าเธอเป็นคนซินเกียงเหรอ 
ชั้นบอกไม่ใช่ คนไทยหย่ะ...อุ้ย ทำไมพูดจีนชัดขนาดนี้หล่ะ..
โครตพ่อโครตแม่คนจีนโว้ย..

คนจีนนี่นะ เป็นพวกที่ไม่ค่อยสนใจชาวโลกหรอก มันอยากพูดไร 
ทำไรก็ทำไป เหมือนเราเป็นอากาศ...เค้าบอกว่าเนี่ยเค้ามาจากเมือง
เหนือของจีน...ตงเป่ย ตงเป่ยก็แถวๆฮาร์บิ้น ทิศตะวันออกเฉียงไปทางเหนือ...
สาวแถวนี้ร่างกายจะใหญ่ สูงโปร่ง และมีนิสัยซ่า ใจนักเลง...โผงผาง

ชั้นก็ถามเค้านะ ชื่อไรวะ...มันบอก ชื่อซิน ๆ จ้า..เพิ่งเรียนจบ ชั้นถามต่อ 
มาทำไมที่นี่ เค้าบอก พอดีนัดเจอกันแฟนเค้าชื่ออาซาน...อาซานเป็นคนยูนนาน 
แต่อยู่พม่า กำลังจะมายุ่ยรี่ในวันสองวันนี้...ทำเอากูงงเลย

จากหมางซื่อ ต้องขับรถลดเลี้ยวเคี้ยวคดไปตามเขาบ้าง ที่ราบบ้าง 
ผ่านหมู่บ้านเล็ก บ้านน้อย ทุ่งนาสองข้างทาง..อากาศดี้ดี..
อีเวรนี่มันดันเปิดกระจกลง ชั้นถามว่า นี่ทำไรของเธอเนี่ย...เค้าบอก 
นั่น ๆ ควาย ๆ ไม่เคยเห็นตัวเป็นๆ...ในใจกูนะคิดว่า อีสัส ผมกูเสียทรงหมด...
หายใจเข้าลึก ๆ เออ ๆ ๆ ไหว้มันสิ...อีหันมาหัวเราะ บอกเธอนี่พูดตลกดี เอาอีก ๆ

แต่คนเราก็แปลกดีนะ..พอเรามีอารมณ์ที่จะโกรธ อีกฝ่ายไม่ได้รู้เรื่องกะเราเลย 
มันก็คลายไปเยอะเหมือนกัน...จากนั้นก็เปิดใจรับฟังที่มันเล่า ๆ ๆ ๆ...เออนะ 
คนคิดถึงแฟน มาตามหาแฟนถึงที่นี่ตัวคนเดียว น่าเห็นใจ..ชั้นก็บอกเค้าว่า
เอางี้ไปถึงยุ่ยรี่ เดี๊ยวจะไปส่งเธอที่บ้านละกัน แล้วว่าง ๆ จะโทรศัพท์ให้เธอ
มากินข้าวบ้านชั้นนะ...เอาเบอร์ไป

เค้าก็มาจูบหน้าชั้น บอก เธอน่ารักมากเลย...ชื่อไร กูชื่อลีลี่โว้ย เอามือปาด
น้ำลายออก..ในใจคิด แหว่ะ ๆ ๆ สัส มาจูบกู แปรงฟันเปล่าวะ
เราสามคนคนขับแท๊กซี่ก็คุยกันมันส์เชียว...จากแปลกหน้าก็คุ้นเคยละ

พอถึงยุ่ยรี่ ส่งซิน ๆ ไปที่พักเค้าก่อน..เป็นร้านขายพวกแฮนด์เมนทำจากไม้พยุง...
คนรับใช้พม่าก็มาหิ้วกระเป๋า และกล่าวขอบคุณชั้น ก็ให้เบอร์ไป..บอกพรุ่งนี้
จะมาหาที่ร้านนะ

จ้า..ลีลี่ ขอบใจเธอมากนะ เธอเป็นคนดีมากและแปลกที่สุดที่เคยพบมา...
ทำไมเหรอ เสียงเธอไง...แม่งแหลมชิบหาย  อีเวร...หัวเราะแล้วชั้นก็กลับบ้าน 
เพื่อไปเจอแม่สุดที่รักและหลาน ๆ ที่รอชั้นอยู่ในบ้าน...

ส่วนภาพที่นำมาประกอบ Story นี้ 
นี่เป็นเรื่องของการพนันหินหยก..เจ้าของซื้อหินในราคาสามหมื่นหยวน..
ผ่าปุ๊ป มีคนขอซื้อต่อในราคา หนึ่งล้านหยวน ทันที
หยกก็งี้แหล่ะนะ..บางคนพนันมาทั้งชีวิต ไม่เคยได้เลย..มีแต่เสียกะเสีย
บางคนก้อนเดียว พลิกชีวิตทันที..

ติดตามได้ที่ซีรี่ย์ เส้นทางสีเขียวของหยก ...
พรุ่งนี้มาอ่านต่อนะ

Lily

เพจ Facebook : เจ๊าะแจ๊ะจีน & รีวิว (เว่อร์) By Lily

วันเสาร์ที่ 23 เมษายน พ.ศ. 2559

เจ๊าะแจ๊ะจีน & รีวิว (เว่อร์) by เจ้ลีลี่ : ตอน เรื่องน่ารู้เกี่ยวกับหยก



เมื่อคืนโทรไปเม้าท์แตกกะเพื่อนซินซิน..เจ้าของภาพหยกสีม่วง
ซิน ๆ เป็นเจ้าของร้านขายหยกที่เมืองจีน แกเก่งมากเลย อายุยี่สิบแปดมั้ง
มีร้านหยกสองสาขา..มีโรงงานผลิตเฟอร์นิเจอร์ไม้แดง..

คำถามแรกที่ถามเลย แกมีภาพหยกที่หายากเปล่าวะ..
มี สิ ไอ่นี่ไง..ส่งให้ดู  เค้าถามชั้นว่า ทำไมอยู่ดีๆอยากรู้เรื่องหยกวะ..
ชั้นบอกจะเขียนบทความ ต้องมีภาพสวย ๆ ซัพพอร์ตหน่อย..
จากประสบการณ์การการขายหยกของเค้า..เค้าบอกว่าตอนนี้
หยกดีๆแทบไม่มีแล้วนะ รีบ ๆ เก็บไว้เลย ถ้าเคยซื้อแล้วก็อย่าขายมัน..
ชั้นบอก แจกเลยจ้า กูให้เค้าลูกเดียวเลย ไม่เคยขายหรอก

ไอ่ภาพหยกที่โพสหน่ะ มันไม่ใช่ขอดูกันง่าย ๆ...ต้องสนิทกันจริง ๆ 
เจ้าของมันสนิทกะซินๆพอสมควร ถึงเปิดกรุให้ดูได้

ที่เมืองยุ้ยรี่ บ้านของชั้นที่ยูนนาน..ทั้งเมืองเลย หยกเต็มไปหมด..
มีทั้งหินเป็นก้อนๆ มีทั้งหยกสำเร็จรูป..ที่ขนมาจากพม่า วันละไม่รู้กี่คันรถ
เสียดายเป็นคนไม่เอาดีทางด้านนี้..ชอบไปศึกษาไปส่องไปถามไปเรียนรู้ ...
แต่ไม่ชอบค้าขายด้านนี้อะ

อัญมณีไม่ว่าจะเพชร พลอย หินสี..มันพูดถึงเรื่องของบุญกุศลที่มีต่อกัน..
ถ้าคุณเป็นเจ้าของของมัน คุณจะได้เจอและพามันกลับบ้านแต่นอน..
ส่วนใครจ่ายตังค์ อีกเรื่องนึง

นี่แค่เล่าเฉย ๆ นะ..

หยกสีม่วงนี้หายากมาก..แค่ได้เห็นก็เป็นบุญตาแล้ว จริง ๆ นะ..
เจ้าของเก็บสะสมเอง...มีคนสนนราคาที่สามสิบล้านเค้าก็ไม่คิดจะขายมัน...
สามสิบล้านที่ว่าคือสกุลเงินหยวนนะจ๊ะ เธอจ๋า

價格不菲 的紫羅蘭翡翠。不輕易看到的。
主人收藏了十多年了。她透露說給三千萬也不賣!她的三千萬是人民幣喔!

อยากได้ข้อมูลเก๋ๆ ต้องติดตามกันต่อไปแหล่ะ..
เรื่องราวเส้นทางหยกมันต้องสนุกกว่านี้อีก

โจทุย

วันศุกร์ที่ 22 เมษายน พ.ศ. 2559

เจ๊าะแจ๊ะจีน & รีวิว (เว่อร์) by เจ้ลีลี่ เสนอตอน "การยืนหยัดในสิ่งที่ตัวเองทำ"


ใครที่อยากรู้ว่าหยกจริงหยกปลอมดูยังไง... จะทำคลิปให้ดูนะ
เตรียมพร้อมหยกที่มีในมือ..พร้อมไฟฉายส่องหยกที่ซื้อมาจากเมืองจีน....
ส่องกันจะๆเลย

ในหัวโปรเจคชั้นเยอะนะ..เรื่องหยกเป็นเรื่องที่ไม่เคยลืมมันเลย
อีกเรื่องที่อยากนำเสนอมากคือ...เส้นทางรองเท้าจากจีนเข้ามาไทยนี่แหล่ะ...
ชั้นจะเล่าให้คุณฟังว่า กระบวนการของมันต้องทำไง...วิธีการลดต้นทุน ทำไง....
เอ๊ะทำไมกล้าเล่าหล่ะ

เพราะว่า...ชั้นไม่กลัวคุณจะมาแข่งกะชั้นหรอก..เพราะอาชีพทุกอาชีพ
มันมีดวงของมันอยู่...ถ้าคุณจะรวย แค่คุณเปิดร้านขายจิ้งหรีดทอด คุณก็รวยได้..
แต่ถ้าคุณจะรวยจากรองเท้าได้ ก็ยินดีด้วยจริงๆ

ไม่มีอาชีพไหนที่มันง่ายเลยนะ...ลองคิดดูสิ ในยี่สิบสี่ชั่วโมง คุณทำไร
ที่คุณชอบได้บ้าง และในหนึ่งเดือน คุณยังจะยืนหยัดทำมันต่อไป..
และอีกห้าปีหล่ะ..สิบปีหล่ะ

ชั้นจะเล่าในสิ่งที่ชั้นถนัดเล่า และรู้จริง...ถ้าไม่รู้จริงก็ต้องไปสัมภาษณ์คนอื่น
ที่เค้าเก๋าในอาชีพเค้า แต่ขอให้ทุกคนใช้ความเมตตาในการดูคลิป...
คำวิจารณ์ที่ดี เราเก็บมันไว้เพื่อปรับปรุง...แต่ถ้าอะไรที่มันมากไปไม่เกี่ยวกะคลิป 
ที่มันเป็นความชอบส่วนตัว ก็เชิญเก็บไว้ ทั่นไว้ปรับปรุงทำกะคลิปตัวเองเถอะ...
ดีกว่า

จริง ๆ ทำคลิปสนุกมากเลยนะ.....เป็นตัวของตัวเองก็ดีแล้ว
ชั้นขอบคุณซุนวูที่ทำให้ชั้นก้าวข้ามความกลัวทั้งหมดทั้งปวง..ทุกคนมีครั้งแรก 
แต่ถ้ามันผ่านไปแล้ว....โครตโล่งเลย แบบว่า จะทุกข์ห่าไรฟะ  โลกจะน่าอยู่มากขึ้นเนาะ...
ถ้าเรามีไรแล้วแบ่งปันมันออกมา...

เมื่อก่อนมีคำพูดหนึ่งที่คนมักพูดกัน...start with why ชั้นขอเปลี่ยนมันเป็น 
start with กู นี่แหล่ะ  ชีวิตบางทีมันไม่ต้องการ 4P.. มันไม่ต้องการระบบไอเอสโอ
มันเป็นธรรมชาติที่เราเรียนรู้ด้วยตัวเองทุกวัน...และก็แกร่งเอง

ถามจริงมีโรงเรียนไหนสอนขายรองเท้า...มีโรงเรียนไหนสอนวิธีแก้อกหัก...
สอนให้รู้ว่าเวลาที่อยู่ในห้องน้ำแล้วไม่มีกระดาษทิชชู่ต้องเอาถุงเท้าเช็ดก้นแทน...
หรือไม่ก็ กกน. ตัวเอง คงไม่ใช่เอามือปาดแน่นอนจริงมะ

...วันนี้ไปเยี่ยมทอมมี่ เจ้าของโรงงานผู้ผลิตกล่องนาฬิกาสำหรับแบรนด์เนมระดับโลก...
มีลูกค้าแค่เจ้าเดียว แต่มีออเดอร์ทั้งปี...ทำงานไม่ทันออเดอร์เลย...ถ้าตามหลักทฤษฎีทั่วไป 
มันต้องเจ๊งไปตั้งแต่ชาติที่แล้ว...จริงมะ อ้าวก็มีลูกค้าแค่เจ้าเดียวอะ

ทำไมเราต้องเลียนแบบคนอื่น ในสิ่งที่ตัวเองไม่ชอบ ไม่ชำนาญ...แต่เพียงเพราะ 
เค้าบอกว่า รวยร้อยล้าน..รวยพันล้านงั้นหรือ

มันทำให้ชั้นต้องรีบเอาเรื่องนี้มาเขียน...แม้แต่ชั้นยังตกใจเลย...แต่พอได้พูดคุยกัน 
ถึงเข้าใจแล้วว่า ทำไมเค้าจึงเป็นหนึ่งในใจของนาฬิกาแบรนด์นี้..อดทนกัดฟันทำ 
จากของเสีย 90% ลดลงมาเหลือ 50%...นี่ก็เยอะละนะสำหรับการผลิตทั่วไป...
แต่สำหรับเค้า มันเป็นผลลัพธ์ที่ดีที่สุดแล้ว...และที่น่าตกใจคือ ในไทย ไม่มีเจ้าไหน
สามารถผลิตได้ตามสเป็คแบบนี้เลย

นี่คือ...การยืนหยัดในสิ่งที่ตัวเองทำ..ผิดแล้วแก้ไข ทำอีก แก้ไข ทำอีก ทำซ้ำ...
แบรนด์เค้าจ่ายค่าประสบการณ์ของทอมมี่ต่างหาก

ทีนี้อะไรที่ยาก ๆ ยังผ่านมาได้...จะแตกไลน์เป็นผลิตภัณฑ์อื่นก็ง่ายละ...
บางคนรอไม่ถึงวันนี้ไง

ยังมีอีกมากมายหลายชีวิตที่ต้องค่อยๆเอามาเล่า...

วันนี้แค่นี้ก่อนนะ...เมื่อยนิ้วละ
พรุ่งนี้จะเป็นอีกวันที่สวยงามเหมือนวันนี้...

โจทุย

วันอังคารที่ 19 เมษายน พ.ศ. 2559

รีวิวเวอร์ ตอนที่ 1,การแข่งขันการร้องเพลง 我是歌手 หว่อซื่อเกอโส่ว.



ดูรายการแข่งขันการร้องเพลง 我是歌手 หว่อซื่อเกอโส่ว...Am a singer ของจีน
มีนักร้องดังๆระดับประเทศ ไม่ว่าจะเกาหลี ไต้หวัน ฮ่องกงเอง และมีจีนเจ้าถิ่น
ทำการแข่งขันร้องเพลงกันอย่างเฉือนกันไม่ลงเลย..ผู้ให้คะแนนคือผู้ชมในห้องส่ง 
ห้าร้อยชีวิตเป็นคนโหวต

บางทีมันก็ไม่ถูกใจเราซะทีเดียว แต่เสียงข้างมาก เราก็ต้อยอมรับจริงมะ..
นี่ขนาดชั้นไม่มีพรสวรรค์ด้านเสียงดนตรียังหลงรักรายการนี้หัวปักหัวปำเลย..
บางทีหลับตาฟังน้ำตายังไหลได้ คิดดู มันกระแทกใจแค่ไหน..

ปีที่แล้ว หานหง ได้แชมป์..หานหง นักร้องจีนอ้วนๆออกแนวทอมๆ เสียงโครตเทพ..
ทำเอาคนในฮอลร้องไห้กันได้หมด เสียงมีพลังมาก ลองไปเสิจเพลงเทียนลู่ฟังกันนะ..
天路 ที่แปลว่าเส้นทางของสวรรค์ ที่พูดเกี่ยวชีวิตของชนเผ่าบนภูเขาอันไกลโพ้น..
ที่รอรถไฟที่เหมือนเส้นทางสวรรค์..ส่งความอบอุ่นจากคนในพื้นที่ราบมายังคนบนเขา ..
ฟังเองดีกว่านะ

ปีนี้มีนักร้องหลายคนที่เก่งกาจมาก..ทำให้ผู้ตัดสินก็ทำใจลำบาก 
แต่เกมส์ก็คือเกมส์ ที่ต้องมีคนแพ้ คนชนะเข้ารอบไป..

โคโค่ลีจากไต้หวันก็มาด้วย..มีวันหนึ่งเค้าป่วยหนัก แต่ด้วยสปิริตอันแรงกล้า 
ต้องเต้น ต้องร้องเหมือนคนปรกติ ขนาดนอนยังต้องฟังเพลง ฮัมเพลงทั้งคืน..
เพื่อนิยาม จิตวิญญาณของคำว่าเสียงเพลงในหัวใจ..มันแทรกซึมไปทุกอณูรูขุมขน
วันนี้เทปที่ดู เป็นนักร้องจากเกาหลี ชื่อ หวงจื้อเรี่ย..เกาหลีมาหากินในจีน 
ไงก็ต้องมีชื่อแหล่ะ..ไอหมอนี่ สปิริตก็แรงกล้า ตอนไม่ดัง มาจีนวันแรก 
ทีแฟนคลับไปต้อนรับแค่คนเดียว..ขอย้ำ แค่คนเดียวเท่านั้น
ถ้าเป็นคนปรกติแบบเรา ๆ คงเฟลและอายมาก ๆ..

แต่เค้าคิดว่ามันเป็นบททดสอบที่ดีมากๆ..จึงเอาตรงนี้มาพัฒนาตัวเอง 
ซ้อมและซ้อมทุกวันอย่างหนักหน่วง..ออกกำลังกาย...เก็บตัว ทำตัวเป็นส้มชั้นดี 
เวลาคั้นออกมาน้ำจะได้อร่อย..

เดือนที่สองเท่านั้น...แฟนคลับห้าล้านกว่าคนติดตามเค้า..ไปถึงไหน หอนถึงนั่น..
คิดดูน่าขนลุกแค่ไหน

คนเราเมื่อมีอำนาจ..อำนาจในนี้ ไม่ใช่พาวเว่อร์นะ..แต่เป็นอำนาจ
ในการกุมหัวใจคน หาใช่จากตำแหน่งไม่

ขายไรก็ขายได้..คอนเสิร์ตกี่รอบๆก็หมด..ไม่หยุดแค่นี้..
ยังมีโฆษณาโน่นนี่นั่นตามมาอีกเพียบ ดวงผสมความสามารถส่วนนึง..
บางคนร้องดีกว่า แต่ทำไงก็ไม่เกิด..นี่แหล่ะคน

คำพูดหนึ่งที่เค้าพูดบนเวทีคือ
..ไม่ใช่ว่ามีความหวัง จึงยืนหยัดที่จะทำ
แต่ยืนหยัด จึงทำให้มีความหวัง...ต่างหาก

🌹🌹🌹
ช่างเป็นคำพูดที่กระแทกใจคนในฮอลจริงๆ..ทุกคนยืนขึ้นพร้อมใจ 
ปรบมือให้อย่างเกรียวกราว

..ในอีกมุมของเวที ก็มีคนตกรอบ ที่แม้แต่จะขึ้นไปร้องยังไม่มีโอกาสเลย..
ผู้จัดได้ทดสอบจิตใจด้วยการให้ขึ้นไปร้องเพลงอีกครั้ง เพื่ออำลาเวที..
ด้วยสปิริต อันแรงกล้า ยิ้ม และปาดน้ำตาเพื่อขึ้นไปทำหน้าที่สุดท้ายของเกมส์นี้...
ปิดฉากการต่อสู้ยาวนานเป็นเดือนๆ เศร้าเนาะ

ชีวิตก็งี้แหล่ะ..บางทีคุณอาจจะมีโอกาสได้ทำไร เพียงครั้งเดียวในชีวิต..
จงเต็มที่กับมันเถอะ คำตัดสินของคนอื่น คงไม่สำคัญเท่ากับสิ่งที่บอก
กับใจตัวเองว่า เต็มที่จริงๆแล้วหรือ???

...จบละ...เมื่อยนิ้ว..

โจทุย..รีวิว(เว่อร์)

วันอาทิตย์ที่ 17 เมษายน พ.ศ. 2559

รีวิวเที่ยวยุโรป..บูดาเปสต์, ประเทศฮังการี

..................................

วันนี้เป็นวันสุดท้ายของทริปนี้แล้ว..จบที่ฮังการี่ บูดาเปสต์..
การมาเที่ยวยุโรปถ้ามากับทัวร์ และต้องวิ่งไปหลายประเทศ จะได้ชมสถานที่
แค่หนึ่งถึงสองจุดสำคัญ ถือว่าเยี่ยมแล้ว..เพราะการจะข้ามเมืองใช้เวลานาน
หลายชั่วโมงเลยทีเดียว...

ถ้ามีเที่ยวเองก็ควรมีเวลาสักสิบวันสำหรับการเที่ยวแบบสะใจเต็มอิ่ม..

ทั้งหมดที่ไปมา ก็ชอบเมืองเล็กๆอย่างฮัลสตัทท์ กะ เชสกี้คลุมลอฟ ..
บ้านโบราณเล็กๆที่ไม่มีคนพลุ่นพล่าน

กรุงปรากสวยจริง แต่คนเยอะมาก ไร้ระเบียบ และสกปรกด้วยนะ
อยากทิ้งก้นบุหรี่ไหนก็ทิ้ง..แต่เยอรมันนี่สะอาดจริงๆ หาขยะสักชิ้นยังยากเลย

เวียนนาก็สวยนะ นั่งรถชมเมืองเห็นตึกต่างๆ สบายใจดี ไปไหนก็จะเจอ
คนสีไวโอลีนให้ฟัง ..ต้องจ่ายตังค์ด้วยนะ นิดนึง

พระราชวังของกรุงเวียนนาแม้ไม่ได้อลังเท่าเมืองอื่น แต่ก็มีความสวย
ในแบบของมันเอง โดยเฉพาะน้ำพุกลางสวน ..เสียดายเวลาไม่พอ
ได้แต่มองไกลๆ..วันหลังค่อยมาเก็บตกอีกที

ประสาทที่ทำให้ตื่นตาตื่นใจ คงไม่พ้น นอยชวาสไตน์ ที่ดิสนี่ยังเอาแบบไปทำ
เป็นการ์ตูนเลย คิดดูสวยงามแค่ไหน ที่ตกใจคือ มันอยู่ท่ามกลางขุนเขา
มันสร้างได้ไง ใหญ่ขนาดนั้น ..ถ้าขับรถตามทางมองไกลๆ ยังแอ๋เลยว่า
เล็กจิ๊ดเดียว พอไปถึงใกล้ๆ ต้องบอกเลยว่าคิดผิดถนัด

ห้องน้ำในยุโรปไม่มีหัวฉีดสำหรับทำความสะอาดก้น..ควรพกผ้าเปียก
มาด้วยจะดี..โรงแรมก็ไม่มีนะ  และควรพกน้ำพริกมากินด้วย อาหารไทยก็หายาก
แต่อาหารจีนหาง่ายกว่านะ..ราคาก็ไม่ถูกเท่าไหร่..

วันนี้ไปเดินที่เอ้าเลท ช่วงเช้ามีเวลาแค่สองชั่วโมงครึ่ง ร้านเยอะดี..
เอ้าเลทมอล จะเป็นแหล่งขายแบรนด์ต่างๆที่ราคาจะถูกกว่าข้างนอก
ด้วยสินค้ามันเป็นของตกรุ่นปีที่แล้ว บ้างก็ของที่ไม่ผ่านคิวซี ซึ่งถ้ามองตาเปล่า
บอกเลยไม่ต่างกันหรอก..แต่ที่นี่ คุณภาพคือต้องเป๊ะจริงๆ

ราคาของทุกอย่างก็จะถูกมาก ยิ่งบางช่วงมีโปรโมชั่นจะยิ่งถูกไปอีก
และก็รีฟันแท็กซ์ที่สนามบินได้อีก 12%..ดีเนาะ

วันนี้ได้กระเป๋าปราด้ามาใบนึง กระเป็าโค้ชของแม่ชั้นกะแม่หมี พี่สาวเค้า..
หมีได้เสื้อโค้ทของทอมมี่ รองเท้าของพูม่ากะอดิดาส ....ยังมีอีกหลายๆอย่าง ลืมละ

มาที่นี่ไกด์จะแนะนำให้ซื้อตับห่านไปกิน กล่องละ 15ยูโร ก็ช่วยไกด์ซื้อไปสามกล่อง..
ช่วยซื้อไวน์อีกสองขวด..เค้าให้ถ่ายรูปก็ถ่าย จ่ายไปหายูโรต่อหนึ่งรูป..

นี่คือน้ำใจที่ลูกทัวร์มีให้ไกด์นะ
เยอรมันที่น่าซื้อก็มีไอ่ยี่ห้อตุ๊กตาคู่ ชุดเครื่องครัวทำจากสแตนเลส ..
มันดังเพราะสแตนเลสชั้นดีที่จะไม่มีการเกิดสนิมในชาตินี้ ..เกรดเดียวกะ
การทำอาวุธสงคราม จึงดังมาก และทุกคนต้องซื้อ

ถ้าไปที่ออสเตรียต้องเป็นพวกคริสตัล..ราคาถูกยันแพง มีซื้อชุดเครื่องประดับ
ราคาไม่แพงหรอก...เป็นที่ระลึก

ช๊อกโกแลตที่นี่ก็โอเคร โดยมากที่เห็นจะเป็นรูปของโมสาร์ท ..เจ้านางซีซี่..
ชั้นมีซื้อร่มให้แม่ด้วย..เป็นลายเมืองซัลบวกที่สวยงาม..คิดว่าแม่ต้องชอบแน่ๆ

พรุ่งนี้เช้าจะไปสนามบิน..เตรียมตัวขึ้นเครื่องไปโดฮา..จากนั้นค่อยเปลี่ยนเครื่อง
ไปกรุงเทพฯ..ถึงกทม วันอาทิตย์เช้าพอดีเลย..ถึงบ้านจะได้นอนต่อ..
ที่นี่ ไม่เคยนอนอิ่มเลยสักวัน..เพราะเรามีความต่างของเวลา..

ชั้นนึกถึงงานที่รออยู่ ก็เริ่มจะเครียดละ..มีเวลาเคลียงานไม่ถึงสิบวัน
ก็ต้องบินไปนิวยอร์คอีกแล้ว...พูดแล้วเหนื่อยจริงๆ

...จะนอนละ ฝันดี

Lily